Miłośnikom obrazu ruchomego nie trzeba przypominać dokonań tego szwedzkiego koryfeusza kina. Świadczą o nich nie tylko rozliczne statuetki zdobyte na wielu festiwalach filmowych, ale przede wszystkim niegasnąca popularność kina psychologicznego w wydaniu bergmanowskim. W “Laterna Magica” sam Ingmar Bergman zaprasza nas do swego intymnego świata, zagmatwanego jak jego filmy. Wydarzenia opisywane przez reżysera “Persony” nie mają porządku chronologicznego, co sprawia, że czytanie staje się atrakcyjniejsze, gdy Bergman przechodzi płynnie ze świata dzieciństwa do, na przykład, teatralnych poczynań lat 80. W ten w iście freudowski sposób doświadczenia syna surowego luterańskiego pastora mają swoje odbicie w poczynaniach dorosłego mężczyzny. Nie unika również tematu swego burzliwego życia seksualnego, pobytu w szpitalu psychiatrycznym, niepokojów czy dychotomii własnej osoby, wyniesionych z domu rodzinnego. Nie przypadkowo również Bergman jest uważany za największego artystę szwedzkiego od czasów persony, która zmieniła światowy teatr – Augusta Strindberga. Bergman co i rusz wzmiankuje o wielkim poprzedniku, twórcy onirycznej “Gry snów” (którą wielokrotnie wystawiał na deskach teatru), zresztą zestawiając te dwie biografie, znajdziemy podobieństwa.
Nie jest to dla mnie pierwsze książkowe spotkanie z życiem i twórczością Bergmana, uprzednio bowiem miałem okazję przeczytać obszerną publikację Tadeusza Szczepańskiego “Zwierciadło Bergmana”. Obie te pozycje są obowiązkowe dla zagorzałych admiratorów specyficznego kina skandynawskiego.

Miłośnikom obrazu ruchomego nie trzeba przypominać dokonań tego szwedzkiego koryfeusza kina. Świadczą o nich nie tylko rozliczne statuetki zdobyte na wielu festiwalach filmowych, ale przede wszystkim niegasnąca popularność kina psychologicznego w wydaniu bergmanowskim. W “Laterna Magica” sam Ingmar Bergman zaprasza nas do swego intymnego świata, zagmatwanego jak jego filmy....