Kolejna trudna książka na liście moich lektur. Mimo zalewie 230 stron jej treść wymaga od czytelnika całkowitego oddania się, skupienia całej uwagi by nie rozpraszając się móc głębiej przeżyć zmagania się bliskich z chorobą, która odbiera człowiekowi wszystko.
Dziennik to może nietypowy, bo dający obraz myśli jednocześnie trojga bliskich sobie ludzi, przeżywania własnych słabości i mierzenia się ze śmiercią jednej z nich. Daje obraz z ostatniego roku życia Ingrid. I mimo iż ten dokument stanowi zbiór luznych notatek zapisywanych pod wpływem chwili, jest jedną z bardziej intymnych relacji, jaka połączyła mężczyznę i kobietę, spisaną i opublikowaną bez retuszu.

Dzienniki to nie tylko strony przechowujące pamięć o zdarzeniach, bliskich, ale dające światło na to do jakiej rangi potrafią dojrzeć ludzie emocje, uczucia. Z jednej strony frustracja i bezsilność, że nie może się pomóc ukochanemu człowiekowi, z drugiej ofiarowanie tego co najistotniejsze - siebie i trwanie niezmienne aż po kres...

Kolejna trudna książka na liście moich lektur. Mimo zalewie 230 stron jej treść wymaga od czytelnika całkowitego oddania się, skupienia całej uwagi by nie rozpraszając się móc głębiej przeżyć zmagania się bliskich z chorobą, która odbiera człowiekowi wszystko.
Dziennik to może nietypowy, bo dający obraz myśli jednocześnie trojga bliskich sobie ludzi, przeżywania własnych...

Dwie, a może nawet trzy myśli nasuwają mi się po tej lekturze. Po pierwsze muszę się przyznać, że tym razem Bergmana w wydaniu pamiętnikowym bardzo trudno się czyta. Trudno - głównie dlatego, że i temat jaki zostaje tu poruszony jest wyjątkowo skomplikowany: choroba, starość, przemijanie, śmierć. Niby to wszystko od zawsze przewija się w twórczości szwedzkiego artysty, ale tym razem jest jeszcze bardziej obdarte z cech prywatności, intymności.
I to jest właściwie druga myśl - Bergman tym razem pokazuje siebie i swoich najbliższych w sytuacji "totalnie" przerastającej ramy prostego scenariusza. I choć wiadomo, że życie właśnie takie bywa, jego szczerość i ekshibicjonizm uczuciowy dużo mocniej oddziaływają na czytelnika, niż jakiekolwiek jego wcześniejsze pisma.
Poza tym ta dominująca atmosfera śmierci i końca. Końca szczęśliwości, końca kariery, końca życia. Dłuższa lektura tej książki wprawia w stan depresyj-no-melancholijny i z pewnością nie polecałbym tej książki komuś kto w danym momencie sam przezywa jakieś własne, wewnętrzne problemy. Być może pisanie (redagowanie) tych pamiętników było katharsis dla Bergmana i jego córki, ale niełatwo czytelnikowi osiągnąć podobny stan przy takiej lekturze.

Dwie, a może nawet trzy myśli nasuwają mi się po tej lekturze. Po pierwsze muszę się przyznać, że tym razem Bergmana w wydaniu pamiętnikowym bardzo trudno się czyta. Trudno - głównie dlatego, że i temat jaki zostaje tu poruszony jest wyjątkowo skomplikowany: choroba, starość, przemijanie, śmierć. Niby to wszystko od zawsze przewija się w twórczości szwedzkiego artysty, ale...

Bardzo mocne. Długo zastanawiałam się, jaki jest sens publikacji dzienników z okresu tak trudnych wydarzeń życiowych, ale po skończeniu lektury uświadomiłam sobie, że sens polega nie tylko na terapeutycznym, szczerym wyznaniu, ale i na swojego rodzaju hołdzie (ale 'odbrązowionym'). Dzięki trójgłosowi opisywane dni nabierają nowego wymiaru - prosta w zasadzie konkluzja, że każdy świat widzi inaczej, w praktyce zachęca nawet do zastanowienia się nad własną wizją i jej miejscem wśród innych ujęć.

Bardzo mocne. Długo zastanawiałam się, jaki jest sens publikacji dzienników z okresu tak trudnych wydarzeń życiowych, ale po skończeniu lektury uświadomiłam sobie, że sens polega nie tylko na terapeutycznym, szczerym wyznaniu, ale i na swojego rodzaju hołdzie (ale 'odbrązowionym'). Dzięki trójgłosowi opisywane dni nabierają nowego wymiaru - prosta w zasadzie konkluzja, że...

„Niepokoi nas to, że tak mało wiemy o przyszłości”

Trzy dzienniki to trójgłos znanego reżysera, jego śmiertelnie chorej żony Ingrid oraz ich córki Marii. To zbiór zapisków, notatek spisywanych na bieżąco przez członków rodziny, którzy każdego dnia zmagają się z chorobą, jak również, a może przede wszystkim własnymi słabościami i lękami. To surowe notatki, nie zmieniane, nie upiększane. Berman chciał je zostawić właśnie w takiej formie, bez cenzury, bez uporządkowania. Spisywane w ciągu ostatniego roku życia Ingrid, połączone ze sobą według dat, dają różnorodny pogląd na wiele tematów politycznych, a przede wszystkim na prowadzone w cieniu choroby i śmierci życie codzienne, jakie rodzina wiodła w tym czasie.

Ten, kto spodziewa się wielkich opisów, wielkich słów rozczaruje się. Tego tu nie ma. Za to mamy słynnego reżysera ukazanego jako zwykłego człowieka, nie mogącego pogodzić się z rzeczywistością, zmagającego się na co dzień z czymś nieodwracalnym, z bezradnością i niemocą oraz ograniczeniami wynikającymi z własnego wieku.
To czas trudny dla Bergmana. Ingrid była jego największą miłością, mimo iż spotkali się bardzo późno. Początkowo żyli w ukryciu, przez 12 lat (ona była zamężna),a w sumie razem przeżyli piękne 24 lata.

I właśnie takiego oddanego, kochającego człowieka widzimy w Bergmanie na podstawie jego zapisków. Zapisków bardzo prozaicznych , schematycznych, o rzeczach codziennych, błahych. Ale jednak zapisków wypełnionych lękiem o życie żony, o jej dobre samopoczucie i o fakt iż nie będzie mógł pomóc jej w żaden sposób. Bo nie miał jak pomóc cierpiącej żonie. Mógł tylko obserwować jej ból i niemoc, kolejne operacje i powolne odchodzenie. Ale wszędzie w tym wszystkim do końca patrzył na nią z miłością i tą miłością ją otaczał.

Podobnie córka Maria. Sama nie może uporać się ze sobą, ze swoim życiem a dodatkowo nie radzi sobie z faktem odchodzenia matki. Przeżywa to głęboko, inaczej niż ojciec, dlatego też często ma do niego pretensje, że on za bardzo w całym tym nieszczęściu myśli o sobie.

Trzy dzienniki to prawdziwy dokument, to nie lekka pozycja. To wstrząsający zapis przeżyć i uczuć, naturalistyczna, rzetelna, dramatyczna i bardzo intymna relacja z ciężkich chwil choroby i śmierci. To obraz zwykłego człowieka, nie wielkiego artysty. Człowieka całkowicie odsłoniętego, szczerego, takiego, jaki jest, bez przybranej pozy, bez etykiety reżysera a przede wszystkim człowieka starego.

„Niepokoi nas to, że tak mało wiemy o przyszłości”

Trzy dzienniki to trójgłos znanego reżysera, jego śmiertelnie chorej żony Ingrid oraz ich córki Marii. To zbiór zapisków, notatek spisywanych na bieżąco przez członków rodziny, którzy każdego dnia zmagają się z chorobą, jak również, a może przede wszystkim własnymi słabościami i lękami. To surowe notatki, nie zmieniane,...