Kilkakrotnie zetknęłam się już z nazwiskiem Diany Wynne Jones, choć do tej pory nie znałam jej twórczości. Niewątpliwie moje dzieciństwo, choć bogate w przeróżną literaturę, zyskałoby, gdybym poznała jej książki wcześniej. Dziś... pozostaję z pewnym niedosytem. Ale od początku.

Nazwisko Wynne Jones pierwszy raz usłyszałam w kontekście autorki Harry'ego Pottera, JKR, jakoby popełniła ona plagiat, pisząc siedmioksiąg o Harrym Potterze; plagiat innej, znanej od lat przeszło dwudziestu, powieści dla dzieci i młodzieży o świecie Chrestomanciego i magii. Intrygująca wiadomość, prawda? Inna ciekawostka o pani Jones - jest autorką powieści, na podstawie której Hayao Miyazaki stworzył film anime pt. "Latający zamek Hauru". Anime w trakcie ostatniego roku znacząco podskoczyło w moich notowaniach, a zamek Hauru to jeden z moich ulubionych filmów w tym gatunku. Sumując dwa i dwa, po "Zaczarowane życie" trzeba było sięgnąć.

Autorka wrzuca nas w sam środek świata pełnego magii, gdzie zdolna magicznie Gwendolina i niezdolny za bardzo w ogóle Kot, jej brat, spotykają tajemniczą postać, Chrestomanciego, i w ich życiu zachodzi wiele zmian. Pomysły na magię w zwyczajnym świecie są bardzo ucieszne i radują czytelnika lubującego się w takich rzeczach. Oskarżenie, że pani JRK pościągała pomysły z tej książki, uważam za nonsensowne i mit ten obalam. Tak jakby oskarżać Krajewskiego, że plagiatuje Chmielewską, bo pisze kryminały. Jedynym wyraźnym podobieństwem był motyw sami-wiecie-jaki, ale bez przesady. JRK stworzyła bardzo obszerny i rozbudowany fabularnie świat, za co jej chwała, a czego trochę mi zabrakło w "Zaczarowanym życiu". W głowie pojawiały mi się dziesiątki pytań odnośnie bohaterów, zdarzeń, zasad panujących w tym świecie, na które nie znalazłam odpowiedzi...

Przypuszczam, że gdybym czytała tę książkę jako dziecko, nie zadawałabym głupich pytań i przyjęłabym ją z otwartymi ramionami taką, jaka jest. Ale starość rządzi się swoimi prawami - zbyt lakonicznie! Dzieci czytają grubsze książki, nie trzeba okrajać takiej świetnej historii do minimum! Są oczywiście kolejne tomy, ale, moim zdaniem, między tymi okładkami powinno znaleźć się dużo więcej.

Kilkakrotnie zetknęłam się już z nazwiskiem Diany Wynne Jones, choć do tej pory nie znałam jej twórczości. Niewątpliwie moje dzieciństwo, choć bogate w przeróżną literaturę, zyskałoby, gdybym poznała jej książki wcześniej. Dziś... pozostaję z pewnym niedosytem. Ale od początku.

Nazwisko Wynne Jones pierwszy raz usłyszałam w kontekście autorki Harry'ego Pottera, JKR, jakoby...