Bitwa pod Chocimem z 1621 roku to jedno z najwybitniejszych osiągnięć polskiego oręża. Osiągnięciem nieco zapomnianym, przyćmionym bardziej efektownymi zwycięstwami pod Kircholmem, Kłuszynem i Wiedniem. Tymczasem obrona małej forteczki na pograniczu mołdawskim decydowała o być albo nie być państwa polskiego, gdyż wielotysięczna armia turecka, według buńczucznych słów młodego sułtana, miała zatrzymać się dopiero w Gdańsku.
Na szczęście dowodzenie armią będącą ostatnią nadzieją Rzeczypospolitej przypadło Janowi Karolowi Chodkiewiczowi, a więc osobie idealnie pasującej do takiego zadania. Również wybór Leszka Podhorodeckiego do opisania tej historii był co najmniej dobry, chociaż autor ten (jak dla mnie) wielkim specem od historii militarnej nie był. Na kartach ,,Chocimia" autor popełnił kawał dobrej roboty. Książka, mimo swej niewielkiej objętości, zawiera dokładny opis całej kampanii, wliczając w to przyczyny wojny, tragiczny odwrót spod Cecory, nieudane negocjacje pokojowe, poprzedzające główną inwazję Turków najazdy Tatarskie, wyprawę Kozaków Borodawki, (która miała wielkie znaczenie dla losów wojny, gdyż za cenę ogromnych strat Zaporożcy powstrzymywali Turków na tyle długo, że strona polska mogła zniszczyć mosty na Dunaju i zniszczyć okoliczne zapasy żywności) a nawet spóźnioną ,,odsiecz" Zygmunta III, która polegała głównie na piciu i politykowaniu. Przy okazji, opis działań Kozaków jest u Podhorodeckiego bardzo nietypowy, gdyż ataman Borodawka nie miał wśród potomnych dobrej literatury. Powodem były głównie jego konflikty z hetmanem Sahajdacznym, bohaterem narodowym Ukrainy, a i w Polsce wspominanym z niemałym sentymentem. To że Leszek Podhorodecki próbował spojrzeć na dokonania tego, bardzo antypolskiego, polityka w bardziej obiektywny sposób już sam w sobie dobrze świadczy o wiarygodności tej książki i jej autora.
Sama bitwa chocimska jest napisana w bardzo dynamiczny i interesujący sposób. Nie przypominam sobie ,,HBeka" w którym opis walk pozycyjnych zostałby przedstawiony w tak przyjemny sposób. Przebieg walk został uzupełniony dwoma mapami, mniejszą, obejmującą sam Chocim i większą, przedstawiającą działania wojenne w ogólnej skali. Na korzyść autora trzeba oddać również to, że korzystał przy pisaniu również ze źródeł tureckich i nie dał się nabrać na historie o milionowej armii ,,Bisurmanów". Oczywiście nie ma róży bez ognia, jak mawiał klasyk, dlatego przyznaję, że jedna rzecz mi się w ,,Chocimiu" nie spodobała, a mianowicie aneksy, czyli ich brak. W tekście nie pojawił się żaden wykaz walczących pod Chocimem pułków polskich ani litewskich, o Kozakach czy Turkach nawet nie wspominając. W ogóle strona turecka została przedstawiona w niej bardzo po macoszemu - niby wiadomo, że byli janczarowie i spahisi, którzy wyszkoleniem nie dorównywali naszym oddziałom, ale w sumie takie informacje można znaleźć w ściągach przedmaturalnych. Naprawdę, trudno jest wyobrazić sobie przebieg starcia pomiędzy oddziałami o których sposobie walki nic nie wiemy... Słowem, mogło być lepiej, ale nie wiele.

Bitwa pod Chocimem z 1621 roku to jedno z najwybitniejszych osiągnięć polskiego oręża. Osiągnięciem nieco zapomnianym, przyćmionym bardziej efektownymi zwycięstwami pod Kircholmem, Kłuszynem i Wiedniem. Tymczasem obrona małej forteczki na pograniczu mołdawskim decydowała o być albo nie być państwa polskiego, gdyż wielotysięczna armia turecka, według buńczucznych słów...