Przyznam, że doznałem pewnego dysonansu poznawczego po przeczytaniu „Wspomnień z domu umarłych” Fiodora Dostojewskiego. Do tej pory obraz syberyjskich obozów budowałem sobie na podstawie literatury m.in. Warłama Szałamowa czy Aleksandra Sołżenicyna. Jak wiadomo „Wspomnienia z domu umarłych” są przeżyciami samego Dostojewskiego spisywane z perspektywy wielu lat, a to był czas, w którym Dostojewski zatoczył koło od postępowego reformatora do „pro państwowca” i lojalisty do carskiej rodzinny. Autor nie byłby sobą, jakby nie zawarł w swojej prozie antypolskich akcentów. Piętnując zesłanych Polaków za to, że nie integrują się z bracią rosyjskich narodów( przeważnie zesłańcy kryminalni) i podkreślają swoją odrębność. Zarzut nieco dziwny pod adresem osób, które zostały wyrwane przemocą z własnego społeczeństwa przez obcy reżim i uwiezione 5000 km od rodzinnych stron. Jak na Dostojewskiego przystało mamy zaserwowane szerokie studium psychologiczne poszczególnych katorżników, ich postawy życiowe, motywacje i ocenę dotychczasowego życia. Jest to element, który bezsprzecznie stawia tą pozycję w kanonie klasyki literatury.

Przyznam, że doznałem pewnego dysonansu poznawczego po przeczytaniu „Wspomnień z domu umarłych” Fiodora Dostojewskiego. Do tej pory obraz syberyjskich obozów budowałem sobie na podstawie literatury m.in. Warłama Szałamowa czy Aleksandra Sołżenicyna. Jak wiadomo „Wspomnienia z domu umarłych” są przeżyciami samego Dostojewskiego spisywane z perspektywy wielu lat, a to...