Ocenianie przeczytanych pozycji za pomocą tej samej skali, złożonej z 10 możliwych do uzyskania gwiazdek, nigdy nie będzie systemem do końca obiektywnym... Bo jak przyrównać książkę filozoficzną do lżejszej literatury sensacyjnej, bądź "twardą" klasykę do, dajmy na to, romansu.
Dla obiektywnej oceny przeczytanych książek potrzebaby chyba kilku różnych skal. Bowiem każda z książek może mieć w sobie coś tylko sobie właściwego, pięknego, wyrazistego, zastanawiającego, niezależnie od gatunku.
Przykładowo, przyznanie 10tki bestsellerowi bestsellerów, jak np. "Kod Leonarda da Vinci" oraz tej samej oceny "Pochwale głupoty" Erazma z Rotterdamu nie może nigdy do końca odwzorować czytelniczych odczuć. Pojęć takich, jak szacunek dla autora, zdolność rozrywkowa książki, zdolność do wzruszania czytelnika, błyskotliwość zwrotów akcji, wartość historyczna, czy, tak cenna, zdolność książki do zapalania kolejnych żaróweczek w naszych głowach i, przez to, wzbogacania naszego spojrzenia na świat...Tych pojęć połączyć i "wpakować" w ramy dziesięciu gwiazdek się po prostu nie da.

Tym przydługawym wstępem chciałbym odnieść się do powyższej pozycji.
Dostojewski przenosi nas w świat literatury poważnej, nie szokuje tempem akcji, nie próbuje zauroczyć swoimi bohaterami, których również nie usztucznia. Opowiada, w pewnym sensie, o funkcjonowaniu dość hermetycznej społeczności, która wykształciła się podczas katorgi. Nie dodaje dramatyzmu, nie upiększa, za to, parafrazując Stendhala, zwyczajnie przechadza się po gościncu i odbija lazur nieba, to błoto przydrożnej kałuży...
Autor, oczywiście robi to z tylko sobie właściwą wrażliwością i zmysłem psychologicznym.
Między wierszami, mam wrażenie, wyrywa się pytanie o słuszność zorganizowanego przez nas świata wraz z jego systemem karania i ograniczania wolności.
Myślę, że ukazany przekrój charakterów więźniów chyba niczym nie odbiega od przekroju psychologicznego, charakterystycznego dla każdego niemal społeczeństwa.
Z tego też zalążka wypłynąć może wiele życiowych refleksji i pytań retorycznych.

W skrócie, jest to nielekka, nieszybka, nienajprostsza literatura. Lecz logiczną implikacją tych epitetów będzie zawsze i wszędzie przymiotnik "wartościowa".

Ocenianie przeczytanych pozycji za pomocą tej samej skali, złożonej z 10 możliwych do uzyskania gwiazdek, nigdy nie będzie systemem do końca obiektywnym... Bo jak przyrównać książkę filozoficzną do lżejszej literatury sensacyjnej, bądź "twardą" klasykę do, dajmy na to, romansu.
Dla obiektywnej oceny przeczytanych książek potrzebaby chyba kilku różnych skal. Bowiem każda z...