Po raz pierwszy żałuję, że nie ma większej skali oceniania, bo z pewnością "Służącym" należy się ocena wyższa niż 10! Powieść ta porwała mnie, a czytając, zupełnie straciłam poczucie czasu!

Nawet w dzisiejszych czasach słyszy się o rasizmie, jednak skala ta jest niczym, w porównaniu z tym, co działo się w latach 60. ubiegłego wieku. Z punktu widzenia biologia, za kolor naszej skóry odpowiedzialna jest melanina i geny. Tylko to nas różni, ponieważ każdy z nas czuje i kocha - jest człowiekiem.

Kathryn Stockett przedstawia w swojej powieści trzy kobiety, każda jest inna, jednak każda wie, że świat oszalał. Jackson jest miasteczkiem, jak wiele innych, piękne domy, zadbane ogrody, idealna rodzina i gosposia, której można zawdzięczać ten obraz idylli.

Aibileen zmienia swoją rodzinę wtedy, kiedy dzieci zaczynają rozróżniać jej "inność". Mae Mobley jest już jej siedemnastym dzieckiem, jednak z Malutką łączą ją wyjątkowe więzi. Sama cierpi po stracie swojego syna, który zginął pracując u białych.

Minny jest najlepszą przyjaciółką Aibileen. Jest prawdziwą bombą, nie potrafi utrzymać języka za zębami i zawsze mówi to, co jej wpadnie do głowy. W ten sposób traci kolejną pracę. Kobieta jest dobrą matką, ma piątkę dzieci, jednak los jej nie oszczędza, gdyż mąż nie potrafi odpędzić się od alkoholu i coraz częściej podnosi na Minny rękę.

I nareszcie trzecia z bohaterek, która mimo swoich ponad dwudziestu lat, wciąż mieszka z rodzicami, a jej matka jest dyktatorem życia dziewczyny. Skeeter jako jedyna pośród białych widzi, jaki los spotyka gosposie. Sama tęskni za swoją opiekunką, która zniknęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Jako początkująca dziennikarka szuka tematu, która mogłaby opisać w swojej książce. Co stanie się, kiedy Skeeter, wraz z Aibileen i Minny połączą swoje siły?

Jest to dla mnie powieść idealna! Wiele razy śmiałam się, a także wiele razy miałam łzy w oczach. Nie da się także pominąć tego, że jest to bardzo ważna lekcja dotycząca zarówno tolerancji jak i szacunku. Uczy nas, że nie ocenia się ludzi po wyglądzie, a czarne wcale nie oznacza brudne!

Książka wzruszyła mnie w wielu kwestiach, przede wszystkim nie można nie wspomnieć o stosunkach służących z dziećmi. Aibileen jest dla Mae Mobley opoką, bezpieczeństwem i ogromną dawką uczucia. Jest jak matka, która oddała by za nią życie. Aibileen bierze sobie za cel, nauczyć Mae, że to nie kolor jest ważny, tylko mądrość, dobroć i miłość. Losy pomocy domowej, które opisane są na kartach powieści, niekiedy zapierają dech w piersiach.

Przerażające są dla mnie kwestie, które działy się naprawdę. Wszelkie zakazy dla osób czarnoskórych i kary, za niedostosowanie się do nich. Pobicie młodego chłopaka tylko dlatego, że poszedł do złej ubikacji, i którego skutkiem była ślepota? Naprawdę cieszę się, że pisząc recenzję, żyję w tych czasach. W mieście takim jakim było Jackson w XX wieku, jestem pewna, że spotkałaby mnie kara.

Na podziw zasługują bohaterki tej powieści, które mimo iż bały się wyjawić prawdę, robią to i są z tego dumne. Dumna jestem i ja, że kobiety tak często okazują się silne i twarde, że pozazdrościć im może niejeden mężczyzna.

"Służące" to powieść, która już na zawsze zostanie w mojej głowie. Ciepło bije ze jej każdej strony, a nauka, która z nich płynie, pozostaje w pamięci na długo. Jestem szczęśliwa, że po nią sięgnęłam, a polecać ją będę każdemu!

Po raz pierwszy żałuję, że nie ma większej skali oceniania, bo z pewnością "Służącym" należy się ocena wyższa niż 10! Powieść ta porwała mnie, a czytając, zupełnie straciłam poczucie czasu!

Nawet w dzisiejszych czasach słyszy się o rasizmie, jednak skala ta jest niczym, w porównaniu z tym, co działo się w latach 60. ubiegłego wieku. Z punktu widzenia biologia, za kolor...