„Pech” – niefortunny zbieg wydarzeń, brak szczęścia.

Pechowo w życiu bywa, niefart się miewa. Antoni Jurkowski pecha natomiast ma. Niczym bratnią duszę. Jak wiernego kompana, na którego zawsze można liczyć. Na domiar, nieodłączny kamrat Jurkowskiego nie jest „taki sobie”, nie pojawia się przy byle okazji. On przykłada swą rękę do zdarzeń ważnych – jakim jest chociażby inicjacja seksualna dla napalonego nastolatka, towarzyszy momentom przełomowym - gdy przykładowo zamiast na wymarzone studia maturzysta trafia na odział intensywnej terapii i uosabia się w postaciach znaczących dla mężczyzny – w ukochanej, która zniknęła i żonie, która niestety zniknąć nie chce.

„Szczęście” – splot pomyślnych okoliczności.

Bohater dożył siedemdziesiątki i razem ze swym pechem dogorywają w szpitalnym kącie. I gdy wydaje się, że przynajmniej przejście na (oby) lepszy świat odbędzie się bez dodatkowych perturbacji, do Jurkowskiego przybywa Diabeł. Z USA. Z dolarami. Z ogromną ilością dolarów. Pomysłów na alokację niespodziewanego majątku pojawia się dużo, zbyt wiele jednak jak na pozostały Antoniemu czas. A gdyby kupić trochę życia? Diabeł oferuje usługi Boga. Bóg też jest z USA i tak jakoś wyszło, że ukrywa się na eksterytorialnych wodach, gdzie na innowacyjnym statku dokonuje praktyk śmiałych i prekursorskich. Antoni Jurkowski dostaje drugie życie. A jego pech...

Marcina Wolskiego kojarzę z radia i z telewizji. Ze słowem pisanym dziennikarza i satyryka nie obcowałam dotychczas, więc „Drugie życie” było dla mnie novum. Otrzymałam jednak zapewnienie, że książka jest „w dechę” i będę miała „ubaw po pachy”. Okazało się, że owszem, tak jest, faktycznie! Temat „jednostki życiowo przegranej i życia do d... ze swej istoty” został potraktowany niesztampowo, jakby-nie-po-polsku, bowiem z humorem i dystansem, też abstrakcyjnie, ale przede wszystkim ... mądrze.
Polecam!

„Pech” – niefortunny zbieg wydarzeń, brak szczęścia.

Pechowo w życiu bywa, niefart się miewa. Antoni Jurkowski pecha natomiast ma. Niczym bratnią duszę. Jak wiernego kompana, na którego zawsze można liczyć. Na domiar, nieodłączny kamrat Jurkowskiego nie jest „taki sobie”, nie pojawia się przy byle okazji. On przykłada swą rękę do zdarzeń ważnych – jakim jest chociażby...