Jeżeli jesteś uczennicą/uczniem liceum albo technikum i nauczycielka od polskiego kazała Ci napisać rozprawkę na temat banalności zła (a to przecież ważny i naprawdę ciekawy temat), to właśnie znalazłaś/eś idealną lekturę. Tak, ta książka doskonale to pokazuje, nie trzeba być psychopatą, żeby być... psychopatą :) Nie trzeba biegać po ulicach z nożem, nie trzeba godzinami ani razu nie mrugnąć, nie trzeba rzucać tekstami Hannibala Lectera, by mieć w sobie mrok. Nie trzeba się nad nikim fizycznie znęcać, lubić bicie, katowanie innych, by być przez ten mrok przenikniętym. Pod tym względem minipowieść o której teraz piszę jest na serio bardzo dobra. Czujemy to... inaczej, może nie czujemy bezpośrednio tego mroku, ale czujemy, że zbliżamy się doń tak blisko, jak tylko normalna osoba może się zbliżyć.

Ponadto na pewno udał się klimat. Prawie od początku czujemy ten niepokój, lęk, tę atmosferę, to że coś wisi w powietrzu. Podobnie muszę napisać, że konstrukcją postaci zasługuje na pochwałę. Są nam bliskie mimo że w tekście nie było zbyt wiele miejsca, by je rozbudować. Relacje głównego bohatera z obiema partnerkami są prawdziwe, szczere. Świetny przykład umiejętnego zastosowania minimalizmu środków.

Czemu więc tak niska ocena? Zakończenie jest spieprzone. Po prostu.

EDIT 9 VI

Jednak powieść wierci dziurę w mózgu i zakończenie też. Dodaję dwie gwiazdki.

Jeżeli jesteś uczennicą/uczniem liceum albo technikum i nauczycielka od polskiego kazała Ci napisać rozprawkę na temat banalności zła (a to przecież ważny i naprawdę ciekawy temat), to właśnie znalazłaś/eś idealną lekturę. Tak, ta książka doskonale to pokazuje, nie trzeba być psychopatą, żeby być... psychopatą :) Nie trzeba biegać po ulicach z nożem, nie trzeba godzinami...