Mam poważne wątpliwości, czy w odniesieniu do "Zimowego monarchy" można mówić o powieści historycznej. Sam autor w posłowiu podkreśla, że brak źródeł historycznych pozostawia ogromne pole do popisu dla pisarzy, którzy tę lukę wypełniają wytworami własnej wyobraźni wspartymi niezliczoną ilością ludowych podań i legend.
To jest jeden z powodów, dla których oceniam tę książkę tylko jako dobrą.
Drugim jest fakt, że bardzo długo nie mogłem sobie poradzić z ogromną ilością różnego rodzaju dziwnie brzmiących nazw własnych. Ani tego wymówić, ani zapamiętać.
Dopiero jak się z tym jakoś uporałem mogłem dostrzec walory tej powieści i mistrzostwo Cornwella. Nawet w formule legendy, bez oparcia w twardych faktach, radzi sobie znakomicie. Podobał mi się pomysł obsadzenia w roli narratora uczestnika wszystkich wydarzeń Derfela - starego mnicha, dawnego wojownika drużyny Artura. Czytając jego opowieść ma się wrażenie obcowania z żywymi ludźmi (mój faworyt - Galahad). Bardzo sugestywnie pokazane są wytrwale podejmowane przez Artura próby utrzymania jedności Brytów w obronie swoich ziem, tradycji i religii przed najazdami Saksonów.
Znakomite są opisy scen batalistycznych i pojedynków, ale to przecież znak firmowy Cornwella.
Mam nadzieję, że kolejne części Trylogii Arturiańskiej utrzymają poziom i pozwolą mi na wyższą ocenę.

Mam poważne wątpliwości, czy w odniesieniu do "Zimowego monarchy" można mówić o powieści historycznej. Sam autor w posłowiu podkreśla, że brak źródeł historycznych pozostawia ogromne pole do popisu dla pisarzy, którzy tę lukę wypełniają wytworami własnej wyobraźni wspartymi niezliczoną ilością ludowych podań i legend.
To jest jeden z powodów, dla których oceniam tę książkę...