Jedna z ciekawszych wersji o Królu Arturze i jego rycerzach.
To nie romantyczny Król ale dobry władca i przede wszystkim waleczny dowódca. Polecam czyta się bardzo przyjemnie.

Jedna z ciekawszych wersji o Królu Arturze i jego rycerzach.
To nie romantyczny Król ale dobry władca i przede wszystkim waleczny dowódca. Polecam czyta się bardzo przyjemnie.

Choć przez pierwsze strony ciężko było mi się przestawić do stylu Cornwella, tak w końcu coś zatrybiło i wczytywanie się w powieść nie stanowiło jakiegokolwiek problemu. Wątki, które zostały poruszone, były ciekawe; bohaterowie, mimo że na początku wydawali się nijacy, to potem zyskiwali wraz z fabułą.

Choć przez pierwsze strony ciężko było mi się przestawić do stylu Cornwella, tak w końcu coś zatrybiło i wczytywanie się w powieść nie stanowiło jakiegokolwiek problemu. Wątki, które zostały poruszone, były ciekawe; bohaterowie, mimo że na początku wydawali się nijacy, to potem zyskiwali wraz z fabułą.

"Zimowy Monarcha" przybliża okres mrocznych wieków średniowiecza w Brytanii i jednocześnie miesza to z legendami o Arturze, Ginewrze, Merlinie i pozostałych postaciach kojarzonych z Arturem. Narracja odbywa się z perspektywy byłego wojownika Artura, który na stare lata został mnichem - Derfela. Ogólnie cały czas jest wojna, a to wynikająca z najazdu obcych wojsk, a to ze złej decyzji o małżeństwie. Wojna, okrucieństwa z nią związane, miłość i poświęcenie to takie motywy przewodnie tej książki. Nie jestem i nie byłem jakimś wielkim fanem legend arturiańskich, ale książkę czytało się całkiem przyjemnie.

"Zimowy Monarcha" przybliża okres mrocznych wieków średniowiecza w Brytanii i jednocześnie miesza to z legendami o Arturze, Ginewrze, Merlinie i pozostałych postaciach kojarzonych z Arturem. Narracja odbywa się z perspektywy byłego wojownika Artura, który na stare lata został mnichem - Derfela. Ogólnie cały czas jest wojna, a to wynikająca z najazdu obcych wojsk, a to ze...

No dobra książka. Bardziej się wciągnęłam niz 4 lata temu..ale coś mi tutaj w pełni idealnie nie gra 4.5*

No dobra książka. Bardziej się wciągnęłam niz 4 lata temu..ale coś mi tutaj w pełni idealnie nie gra 4.5*

Nawet niezła adaptacja legend arturiańskich do ram mainstreamowej powieści historycznej. Najbardziej do gustu przypadł mi ten etos typowy dla legend, gdzie każda postać jasno deklaruje swoje miejsce na mapie zły-dobry. Bohaterowie są przez to nieco binarni, ale i tak udaje się im zaskakiwać uważnego czytelnika. Ponadto pod tym kamuflażem ról prawego rycerza, mędrca, innych ichnich Judaszy i Makbetów, znajdują się postacie o całkiem szeroko zakreślonym charakterze, a prym wiedzie chyba Nimue. Uwagę przykuwa też przesuwająca się linia frontu na wojnie druidyzmu z chrześcijaństwem - odmalowanie tego pierwszego jako niby-to-magii, która jednak mieści się w kategorii realizmu (sztuczki),a tego drugiego jako napastliwego i ekspansywnego ruchu, wobec którego postacie przyjmują najróżniejsze postawy. Powieść, tak ogólnie, jest okej; Cromwell nie tworzy żadnej nadwyżki intelektualnej - czytelnik ma czytać z rumieńcami na twarzy i telepać się w takt zwrotów akcji, których w tej historii jest całkiem sporo.

Do lektury ani nie zachęcam, ani nie odradzam - sygnalizuję tylko, że w moim wypadku przeważyły uczucia pozytywne.

Nawet niezła adaptacja legend arturiańskich do ram mainstreamowej powieści historycznej. Najbardziej do gustu przypadł mi ten etos typowy dla legend, gdzie każda postać jasno deklaruje swoje miejsce na mapie zły-dobry. Bohaterowie są przez to nieco binarni, ale i tak udaje się im zaskakiwać uważnego czytelnika. Ponadto pod tym kamuflażem ról prawego rycerza, mędrca, innych...

Fajna historia. Niestety ja słuchałem książki i chyba nie jest to najlepsza opcja. Przez sporą część książki nie mogłem się połapać kto jest kim. Bardzo dużo postaci, dużo nazw krain geograficznych, miast z czasów, gdy na ziemiach Anglii żyły plemiona. Nawet po przeczytaniu dalej nie jestem pewny co i jak. Nie mniej jednak jestem zainteresowany i sięgnę po drugi tom w wersji papierowej.

Fajna historia. Niestety ja słuchałem książki i chyba nie jest to najlepsza opcja. Przez sporą część książki nie mogłem się połapać kto jest kim. Bardzo dużo postaci, dużo nazw krain geograficznych, miast z czasów, gdy na ziemiach Anglii żyły plemiona. Nawet po przeczytaniu dalej nie jestem pewny co i jak. Nie mniej jednak jestem zainteresowany i sięgnę po drugi tom w...

Bernard Cornwell w ciekawy i wciągający czytelnik sposób połączył szczątkowe historyczne informacje z bogatymi w treść ludowymi przekazami kreując w książce „Zimowy monarcha” – pierwszym tomie trylogii arturiańskiej – własną wizję historii bohaterskiego wodza, heroicznie walczącego z najeżdżającymi jego ojczyznę Brytanię Saksonami. Od siebie autor dodał baśniowe tło z druidami, pogańskimi wierzeniami, magią, klątwami, tajemniczymi rytuałami i raczkującym chrześcijaństwem na przełomie V i VI wieku.
Dzięki takiej mieszance do rąk czytelnika trafiła pomysłowa i warta przeczytania opowieść o Arturze – postaci na wpół historycznej na wpół legendarnej opowiedziana post factum przez starzejącego się już Derfela, mnicha który w młodości był jednym z wojowników Artura.
A co najciekawsze sam Artur nie jest pierwszoplanową postacią w tej książce.

Bernard Cornwell w ciekawy i wciągający czytelnik sposób połączył szczątkowe historyczne informacje z bogatymi w treść ludowymi przekazami kreując w książce „Zimowy monarcha” – pierwszym tomie trylogii arturiańskiej – własną wizję historii bohaterskiego wodza, heroicznie walczącego z najeżdżającymi jego ojczyznę Brytanię Saksonami. Od siebie autor dodał baśniowe tło z...

Przekonywująca historia, realistycznie bohaterowie oraz dobry styl autora. W tym przypadku wiele nie trzeba. Cornwell ma niezwykle interesujące podejście do legend artiurańskich. Książka o wiele lepsza od serialu.

Przekonywująca historia, realistycznie bohaterowie oraz dobry styl autora. W tym przypadku wiele nie trzeba. Cornwell ma niezwykle interesujące podejście do legend artiurańskich. Książka o wiele lepsza od serialu.

Słyszałem dużo dobrego i nie zawiodłem się. Ciekawy sposób narracji, wyraziste postaci, ale to co stanowi siłę tej książki, to tak na prawdę dosyć kameralna skala wydarzeń. Bitwy toczone są nie przez setki tysięcy żołnierzy, a "epickość" nie wylewa się z kartek. Zamiast tego, mamy do czynienia z armiami liczącymi kilkuset żołnierzy, a przebieg walki śledzimy z perspektywy członka muru tarcz. Po czytaniu dużej ilości fantasy, gdzie więcej=lepiej, działa to dosyć odświeżająco, bo ani przez chwilę nie czułem się przez to mniej zaangażowany.

Dochodzi też mitologia, której jest tu całkiem sporo. Nie wchodzimy w nią jakoś głęboko, ale stanowi całkiem ważny element historii. Jest dosyć groteskowa, ale dodaje tej książce specyficznego charakteru. Moje pierwsze spotkanie z Cornwellem uznaję za bardzo udane i na pewno będę kontynuował.

Słyszałem dużo dobrego i nie zawiodłem się. Ciekawy sposób narracji, wyraziste postaci, ale to co stanowi siłę tej książki, to tak na prawdę dosyć kameralna skala wydarzeń. Bitwy toczone są nie przez setki tysięcy żołnierzy, a "epickość" nie wylewa się z kartek. Zamiast tego, mamy do czynienia z armiami liczącymi kilkuset żołnierzy, a przebieg walki śledzimy z perspektywy...

To o czymś świadczy, że trzeci raz zaczynam tę recenzję. Może o tym, że wciąż zbieram szczękę z podłogi, po zaskoczeniu jak bardzo przypadła mi ta powieść do gustu. Może też o tym, że mam poczucie niedosytu i jednocześnie świadomość, że przede mną jeszcze dwa tomy, które na pewno przeczytam. No i pewnie trochę dlatego, że tą historię trudno jest zaklasyfikować. Wbrew temu, co wszędzie można przeczytać, to nie jest bowiem powieść historyczna. To raczej spekulacja o tym, jak naprawdę mogłaby wyglądać historia stojąca za doskonale znaną w naszej kulturze legendą. „Zimowy monarcha” tłumaczy legendę arturiańską naprawdę dobrze, z zachowaniem wszelkich zasad realistycznego kronikarstwa (typu „historię piszą zwycięzcy”) a jednocześnie tam gdzie trzeba przemyca sugestie, gdzie mogło dojść do przekłamań. Niesamowite, jak Cornwell to sobie sprytnie wymyślił!

Dawno nie zdarzyło mi się z taką uwagą i w skupieniu czytać żadnej książki. Ta jest jednak tak pełna detali, które aż szkoda przeoczyć, że przez 600 stron przedzierałam się naprawdę wyjątkowo długo, nie chcąc nawet na chwilę rozproszyć koncentracji. Bardzo szybko zorientowałam się bowiem, że to opowieść napisana trochę jak „Gra o tron”, gdzie jakiś mało znaczący wątek z początku może mieć niebagatelne znaczenie pod koniec drugiego tomu. Już od pierwszych stron dopadła mnie także obsesja porównywania „Monarchy” do historycznych wersji mitów arturiańskich i ciągłych rozważań nad spójnością powieści z legendą. I dawno nic w literaturze nie przyniosło mi równie dużo przyjemności - co wiele powiedziało mi o mnie samej. O tym jak jara mnie pogłębiona analiza i prywatne śledztwa.

Jestem absolutnie zachwycona systemem magii w tej opowieści. Początkowo sądziłam, że będzie to coś w stylu „Mgieł Avalonu” i z ogromnym zachwytem odkryłam, że mamy tu raczej do czynienia z fikcją w stylu serialu „Robin z Sherwood”, w którym to co nadnaturalne może być równie dobrze konsekwencją przypadku i wysokiej motywacji, spowodowanej głęboka wiarą. Do tego kreacje wszystkich druidów, czyli „magów” w tej opowieści - miodzio! - zrobiły na mnie przeogromne wrażenie. Mogą się nieco kojarzyć z tym, jak przedstawiono ich w serialu „Britannia”, ale mają też swój osobisty rys, gdzieś z pogranicza obsesji i obłędu.

Podsumowując, „Zimowy monarcha” z całą pewnością nie jest sagą dla każdego fana fantasy, bo jest jej do tej odmiany fantastyki daleko. Mimo to, jeśli ktoś kiedyś polubił inne utwory wspomniane w tej recenzji, na pewno odnajdzie się i tutaj. Szczególnie natomiast polecam tę opowieść każdemu tropicielowi mitów i innych kontekstów kulturowych. Czasami są one przedstawione w tak nieszablonowy sposób, że aż trudno mi było nie otworzyć szeroko oczu i nie zapiać z zachwytu (jak zdarzyło się w przypadku pewnego niepozornego kociołka - a kto czytał ten wie). To, w jaki sposób Cornwell przeniósł legendę na karty powieści, zasługuje na ogromny podziw. I ja niezmiennie tkwię w tym podziwie od pierwszej strony do teraz.

To o czymś świadczy, że trzeci raz zaczynam tę recenzję. Może o tym, że wciąż zbieram szczękę z podłogi, po zaskoczeniu jak bardzo przypadła mi ta powieść do gustu. Może też o tym, że mam poczucie niedosytu i jednocześnie świadomość, że przede mną jeszcze dwa tomy, które na pewno przeczytam. No i pewnie trochę dlatego, że tą historię trudno jest zaklasyfikować. Wbrew temu,...