Z opisu ,,Katarzyny” spodziewałem się powieści politycznej. W rzeczywistości jest to jednak raczej ambitne dzieło opisujące społeczeństwo niemieckie w płaszczyźnie jej podatności na opinie mediów wykorzystując stylizację tekstu na chłodną, urzędową relację z kilku burzliwych dni.
Intrygująca jest już sama forma: od nietypowego przedsłowia możemy się spodziewać, że powieść ma na celu pobudzić do refleksji na temat niemoralnych praktyk ,,Bilda” (chociaż używanie określenia GAZETA sugeruje, że opisywane tematy są uniwersalne). Przytoczenie w jednym z pierwszych rozdziałów kulminacyjnego zdarzenia przenosi dramaturgię z efektu końcowego na rozwój wydarzeń. Sporo dziwnych komentarzy ,,nieliterackich” odbieram jak próbę zmuszenia czytelnika do skupienia się na stronie społeczno-politycznej, a nie tylko artystycznej. Precyzyjnie pomieszane sceny z życia kilku luźno związanych bohaterów dopiero pod koniec układają się w całość, ale formalny kunszt autora nie góruje nad treścią.
Jedną z przyczyn popularności książki jest bez wątpienia zwartość i unikanie fragmentów nie posuwających akcji do przodu. Sprawa policyjnego śledztwa przeciwko znanemu bandycie odsłania wiele płaszczyzn: od metod policyjnych przez relacje mediów po życie osobiste uwikłanych osób, które jest nie mniej ważne, niż poważne tematy. Boll w świadomy sposób wynaturzył i przejaskrawił rzeczywistość jeśli chodzi o nieudolność policji, podłość dziennikarzy czy popularność prasy brukowej (,,wszyscy moi znajomi czytają Bilda” - tak mówi bohaterka), ale robi to dobrze ciężarowi gatunkowemu politycznie zaangażowanej powieści. Mimo swoich dziwactw tytułowa Katarzyna budziła moją sympatię i podziw konsekwencją realizacji swojej własnej drogi życiowej; podobnie jej znajomi, natomiast ludzie wymiaru sprawiedliwości to ignoranci lekceważący prywatność i godność przesłuchiwanej. O ile większość interpretacji stawia na pierwszym planie miażdżącą krytykę prasy brukowej, to mnie zaszokowała postawa policji. Brudnymi butami wchodzi w życie prywatne traktując przesłuchiwaną na przemian jako niepełnosprawną społecznie i współwinną ucieczki przestępcy, którego przypadkiem poznała. Oczywiście takie metody uznaje za normalne. Narrator nie wypowiada się zbyt wiele na temat własnej interpretacji wydarzeń, ale nie musi tego robić, gdyż opinię autora widać w kreacjach osób.
Odbiór ,,Katarzyny” jest dla mnie zaskakujący: z jednej strony jest to dzieło intelektualisty zaangażowanego w życie społeczne, z drugiej to jeden z popularniejszych tytułów tamtych czasów, który doczekał się ekranizacji. Nie znam lepszej książki łącząca precyzyjną sensacyjną konstrukcję z zacięciem politycznym.

Z opisu ,,Katarzyny” spodziewałem się powieści politycznej. W rzeczywistości jest to jednak raczej ambitne dzieło opisujące społeczeństwo niemieckie w płaszczyźnie jej podatności na opinie mediów wykorzystując stylizację tekstu na chłodną, urzędową relację z kilku burzliwych dni.
Intrygująca jest już sama forma: od nietypowego przedsłowia możemy się spodziewać, że powieść...