Miłość i nienawiść !

Dwa najpotężniejsze uczucia przeznaczone dla człowieka. Jest to siła napędowa tej książki. Dodatkowo zemsta wykonana i wyrażona w iście epicki sposób czynią Dwie Diany powieścią na miarę Hrabi Monte Christo. Co prawda punkt kulminacyjny książki następuje na wiele stron przed jej zakończeniem, to geniusz intrygi Dumasa towarzyszy czytelnikowi do samego końca.

Jest to jedna z wielu powieści Aleksandra Dumasa o wiernych giermkach, będących przyjaciółmi swoich panów, okrutnych i przebiegłych kobietach,którym zależy na władzy i sprawowaniu kontroli, zagmatwanych intrygach wprowadzających w zdumienie czytelnika i patetycznym bohaterstwie młodzieńców obdarzonych wszelkimi przymiotami ducha i ciała. Niekiedy ma się wrażenie, że wątki układają się zbyt idealnie, pasują do siebie jak puzzle.

Rozliczne intrygi tak potrafią pobudzić czytelnika, że czasem może się on mocno denerwować, że wie więcej niż główny bohater, który nie domyśla się podłości. Prowokuje to do pochłaniania lektury w celu wyjaśnienia wątków.

Większość szlachetnie urodzonych rycerze u Dumasa jest bez skazy. Są wyidealizowani i kierują się jedynie wzniosłymi celami, takimi jak służba damie, królowi czy ojczyźnie, ale trzeba przyznać, że to właśnie tworzy specyficzny klimat powieści Dumasa.

Dialogi między szlachetnymi rycerzami i panami są popisem elokwencji i wyszukanej rozmowy pełnej nienarzucających się komplementów pomiędzy rozmówcami. Odbiór takich dialogów jest bardzo miły i wskazuje na lepszą stronę człowieka, gdyż tutaj bohaterowie nawet realizując swoje cele, potrafią tak się wyrażać, że stawiają swoje dążenia w rozmowie na drugim planie a na pierwszym skomplementowanie rozmówcy, jednak wciąż osiągając swój cel.
Urzekająca może być również wierność giermka, który zachowuje się dosłownie jak pies. Jest gotowy poświęcić swoje życie w każdej chwili z miłości dla pana nic przy tym nie oczekując w zamian. Pięknie się to czyta, ale oczywiście jest to daleko idąca idealizacja. Giermek kocha swego pana bardziej niż wybranka.

Z drugiej strony rozmowy między czarnymi charakterami również są pasjonujące. Kunszt sprytu i przebiegłości niejednokrotnie wzbudza podziw, ale haniebna niegodziwość potrafi zirytować i zniecierpliwić czytelnika, pragnącego jak najlepszego rozwiązania dla głównego bohatera.
Dialogi są urzekające jeszcze pod innym względem. Gdy jeden z bohaterów ma cenną informację, która może odwrócić losy, nie wydaje się z nią od razu. Tak długo drażni się z rozmówcą a przez to z czytelnikiem, że w trakcie rozmowy coraz bardziej wzrasta podziw dla dowcipu i geniuszu bohatera, aby ostatecznie przekazać informację zbierając za to pełny splendor. Zabieg bardzo ciekawy, gdyż w taki sposób autor drażniąc się z czytelnikiem przygotowuje go na podwójną dumę i radość, że ''jego'' bohater tak dzielnie się sprawił.


Humor mieszający się z niebezpieczeństwem i przygodą pozwala mocno przeżywać czytelnikowi wydarzenia. Oto jedna z takich sytuacji :
Niebezpieczna wspinaczka po sznurowanej drabinie przez czternastu ludzi na mury zdobywanego zamku. Pierwszy dostał zawrotu głowy i nie idzie dalej. Wszyscy mogą zginąć. Wicehrabia d'Exmes przytyka mu nóż i mówi, że jak nie pójdzie to przygwoździ go do ściany a inni przejdą po jego trupie. Nieszczęśnik rusza dalej. Rozradowany giermek Marcin myśli : 'Dalibóg ! Mój Pan wynalazł znakomity środek przeciwko zawrotowi głowy !”.

Powieść jest wartościowa również pod względem historycznym, gdyż królowie oraz wielcy panowie są postaciami historycznymi, tak samo miejsca i daty. Co ciekawe również główni bohaterowie są postaciami autentycznymi. Wicehrabia d'Exmes a później hrabia Mongomery naprawdę istniał. Jednakże jego przypadki są fikcją literacką. Z całą pewnością najbardziej pociągającym atutem powieści pozostaje przeplatanie najbardziej wzniosłych i szlachetnych intencji niektórych bohaterów z pełnym podłości knuciem i polityką innych. Książka bardzo mi się podoba, ale trochę mniej niż „Trzech Muszkieterów” .

Miłość i nienawiść !

Dwa najpotężniejsze uczucia przeznaczone dla człowieka. Jest to siła napędowa tej książki. Dodatkowo zemsta wykonana i wyrażona w iście epicki sposób czynią Dwie Diany powieścią na miarę Hrabi Monte Christo. Co prawda punkt kulminacyjny książki następuje na wiele stron przed jej zakończeniem, to geniusz intrygi Dumasa towarzyszy czytelnikowi do samego...