MIŁOŚĆ, PRZYGODA, HISTORIA,...

Opinia jest pisana po pewnym czasie. Wcześniej nie byłam w stanie ze względu na emocje wywołane tą książką.

MAŁA DYGRESJA ( opinia poniżej)

Czytając opinie książek Dumasa bardzo często natrafiałam na zwroty: "czytałam w podstawówce" lub " przeczytana w którejś klasie podstawowej", itd.
Więc wdarł się taka myśl: czy książka z gatunku płaszcza i szpady = książka dla młodzieży? A przecież jest to również książka historyczna. Czy nie jest ona dla dorosłego czytelnika?

Doszłam do wniosku, że to ze względu na bohaterów takich książek. ON - przystojny, młody, odważny, dzielny, stawia czoło wszystkim niepowodzeniom i przeciwnościom. ( A, i oczywiście ma swoją ukochaną, która odwzajemnia jego miłość.) ONA - piękna, dobra i w ogóle ma same zalety przez co wszyscy ją podziwiają. ( Przynajmniej tak było w książkach czytanych prze ze mnie.)

Może tak jest, gdyż jako młodzi chcemy być jak bohaterowie tych książek, ale gdy dorastamy okazuje się, że żyjemy tak jak inni ludzie, którzy mówili nam, że mamy za bardzo wyidealizowane marzenia o naszej przyszłości :'( .
Ale odpowiedź brzmi nie, nie jest to książka wyłącznie dla młodzieży!

OPINIA

Podczas czytania przechodziłam przez różne stadia:

1. Zmęczona zabrałam się za lekturę i byłam wdzięczna gdy autor w odpowiednim momencie pisał: " Jak już mówiliśmy..." ( nie było tego za dużo, ale wtedy gdy było to potrzebne, jakby autor wiedział, że na początku książki czytelnik może jeszcze nie wszedł całkiem do świata książki)

2. Musiałam przerwać ( 54/56 strona) bo w powietrzu wisiała taka intryga, że nie mogłam czytać dalej bez ochłonięcia.

3. Zauroczenie książką. Czytanie bez możliwości oderwania, byle dalej, byle szybciej się dowiedzieć co się stanie, jak się to zakończy, czy uda się wszystko ulubionym bohaterom.

4. Panowanie Franciszka II. Troszkę przystopowało, bo nudniejsze ( ale NIE NUDNE) po prostu trochę polityki.

5. Zakończenie, jak zawsze epilogi Dumasa psują mi nastrój. Może dlatego, że gdy książka nie ma do końca losów sfinalizowanych jestem "zła", ale mogę wtedy wymyślać jak potoczyły się losy bohaterów. Tu autor nam nie daje takiej możliwości i trzeba w końcu pogodzić się że to koniec- to jest przykre.

Książka nie tylko przygodowa ale i historyczna.
Nawet główny bohater jest postacią autentyczną. Ale nie sprawdzajcie wcześniej jego losów, wtedy książka nie będzie taka ciekawa.
A Prześladowanie kalwinistów przypominało mi trochę prześladowanie chrześcijan w pierwszych wiekach n.e.

Dla mnie wyjątkowa, wspaniała. I tylko zastanawiam się czemu nie tak sławna jak "Trzej muszkieterowie".

Na koniec ostatnia dygresja:
nie rozumiem jak można osobie bliskiej życzyć śmierci i nie dopuścić lekarza, gdy jest poważnie chora, zwłaszcza w relacji matka-dziecko. Dla mnie to niezrozumiałe i mam nadzieje, że takie zostanie już zawsze.

Z całego serca POLECAM tę książkę ( i wszystkie Dumasa) oraz dziękuję tym którzy przebrnęli przez moje wypociny :) ( o ile tacy będą)

MIŁEGO CZYTANIA

PS Ja chyba kiedyś zachoruje przez stres związany z troską o bohaterów w tak dobrych książkach.

MIŁOŚĆ, PRZYGODA, HISTORIA,...

Opinia jest pisana po pewnym czasie. Wcześniej nie byłam w stanie ze względu na emocje wywołane tą książką.

MAŁA DYGRESJA ( opinia poniżej)

Czytając opinie książek Dumasa bardzo często natrafiałam na zwroty: "czytałam w podstawówce" lub " przeczytana w którejś klasie podstawowej", itd.
Więc wdarł się taka myśl: czy książka z gatunku...

Miłość i nienawiść !

Dwa najpotężniejsze uczucia przeznaczone dla człowieka. Jest to siła napędowa tej książki. Dodatkowo zemsta wykonana i wyrażona w iście epicki sposób czynią Dwie Diany powieścią na miarę Hrabi Monte Christo. Co prawda punkt kulminacyjny książki następuje na wiele stron przed jej zakończeniem, to geniusz intrygi Dumasa towarzyszy czytelnikowi do samego końca.

Jest to jedna z wielu powieści Aleksandra Dumasa o wiernych giermkach, będących przyjaciółmi swoich panów, okrutnych i przebiegłych kobietach,którym zależy na władzy i sprawowaniu kontroli, zagmatwanych intrygach wprowadzających w zdumienie czytelnika i patetycznym bohaterstwie młodzieńców obdarzonych wszelkimi przymiotami ducha i ciała. Niekiedy ma się wrażenie, że wątki układają się zbyt idealnie, pasują do siebie jak puzzle.

Rozliczne intrygi tak potrafią pobudzić czytelnika, że czasem może się on mocno denerwować, że wie więcej niż główny bohater, który nie domyśla się podłości. Prowokuje to do pochłaniania lektury w celu wyjaśnienia wątków.

Większość szlachetnie urodzonych rycerze u Dumasa jest bez skazy. Są wyidealizowani i kierują się jedynie wzniosłymi celami, takimi jak służba damie, królowi czy ojczyźnie, ale trzeba przyznać, że to właśnie tworzy specyficzny klimat powieści Dumasa.

Dialogi między szlachetnymi rycerzami i panami są popisem elokwencji i wyszukanej rozmowy pełnej nienarzucających się komplementów pomiędzy rozmówcami. Odbiór takich dialogów jest bardzo miły i wskazuje na lepszą stronę człowieka, gdyż tutaj bohaterowie nawet realizując swoje cele, potrafią tak się wyrażać, że stawiają swoje dążenia w rozmowie na drugim planie a na pierwszym skomplementowanie rozmówcy, jednak wciąż osiągając swój cel.
Urzekająca może być również wierność giermka, który zachowuje się dosłownie jak pies. Jest gotowy poświęcić swoje życie w każdej chwili z miłości dla pana nic przy tym nie oczekując w zamian. Pięknie się to czyta, ale oczywiście jest to daleko idąca idealizacja. Giermek kocha swego pana bardziej niż wybranka.

Z drugiej strony rozmowy między czarnymi charakterami również są pasjonujące. Kunszt sprytu i przebiegłości niejednokrotnie wzbudza podziw, ale haniebna niegodziwość potrafi zirytować i zniecierpliwić czytelnika, pragnącego jak najlepszego rozwiązania dla głównego bohatera.
Dialogi są urzekające jeszcze pod innym względem. Gdy jeden z bohaterów ma cenną informację, która może odwrócić losy, nie wydaje się z nią od razu. Tak długo drażni się z rozmówcą a przez to z czytelnikiem, że w trakcie rozmowy coraz bardziej wzrasta podziw dla dowcipu i geniuszu bohatera, aby ostatecznie przekazać informację zbierając za to pełny splendor. Zabieg bardzo ciekawy, gdyż w taki sposób autor drażniąc się z czytelnikiem przygotowuje go na podwójną dumę i radość, że ''jego'' bohater tak dzielnie się sprawił.


Humor mieszający się z niebezpieczeństwem i przygodą pozwala mocno przeżywać czytelnikowi wydarzenia. Oto jedna z takich sytuacji :
Niebezpieczna wspinaczka po sznurowanej drabinie przez czternastu ludzi na mury zdobywanego zamku. Pierwszy dostał zawrotu głowy i nie idzie dalej. Wszyscy mogą zginąć. Wicehrabia d'Exmes przytyka mu nóż i mówi, że jak nie pójdzie to przygwoździ go do ściany a inni przejdą po jego trupie. Nieszczęśnik rusza dalej. Rozradowany giermek Marcin myśli : 'Dalibóg ! Mój Pan wynalazł znakomity środek przeciwko zawrotowi głowy !”.

Powieść jest wartościowa również pod względem historycznym, gdyż królowie oraz wielcy panowie są postaciami historycznymi, tak samo miejsca i daty. Co ciekawe również główni bohaterowie są postaciami autentycznymi. Wicehrabia d'Exmes a później hrabia Mongomery naprawdę istniał. Jednakże jego przypadki są fikcją literacką. Z całą pewnością najbardziej pociągającym atutem powieści pozostaje przeplatanie najbardziej wzniosłych i szlachetnych intencji niektórych bohaterów z pełnym podłości knuciem i polityką innych. Książka bardzo mi się podoba, ale trochę mniej niż „Trzech Muszkieterów” .

Miłość i nienawiść !

Dwa najpotężniejsze uczucia przeznaczone dla człowieka. Jest to siła napędowa tej książki. Dodatkowo zemsta wykonana i wyrażona w iście epicki sposób czynią Dwie Diany powieścią na miarę Hrabi Monte Christo. Co prawda punkt kulminacyjny książki następuje na wiele stron przed jej zakończeniem, to geniusz intrygi Dumasa towarzyszy czytelnikowi do samego...

Historyczna opowieść o walkach, intrygach, szpiegostwie,miłościach, zemście i dążeniu do władzy i tronu we Francji szesnastego wieku.Niezwykle barwny język, dziś już niemalże zapomniany zafascynował mnie. Pamiętam, że książkę czytałam 30 lat temu i dziś kiedy znowu zetknęłam się z nią postanowiłam przypomnieć sobie co tak dawno temu mi się podobało. Nie zawiodłam się i teraz! Postać Gabriela, poczciwej Alojzy, intrygantki Diany de Poitiers, Diany de Castro czynią akcję tak wartką, że czytałam z wypiekami na twarzy.Dreszczyk emocji i powikłane tajemnice przedstawione jednak przez autora w prosty sposób sprawiają, że książkę polecam bardzo gorąco właśnie dla tych , którzy nigdy nie sięgają po książki historyczne.Ta powieść sprawi, że je polubicie.

Historyczna opowieść o walkach, intrygach, szpiegostwie,miłościach, zemście i dążeniu do władzy i tronu we Francji szesnastego wieku.Niezwykle barwny język, dziś już niemalże zapomniany zafascynował mnie. Pamiętam, że książkę czytałam 30 lat temu i dziś kiedy znowu zetknęłam się z nią postanowiłam przypomnieć sobie co tak dawno temu mi się podobało. Nie zawiodłam się i...

Francuska intryga :)

Francuska intryga :)

Warto zaznaczyć, że ta książka została wydana pod nazwiskiem Dumasa, ale jej prawdziwym autorem był jego przyjaciel Paul Meurice.

Warto zaznaczyć, że ta książka została wydana pod nazwiskiem Dumasa, ale jej prawdziwym autorem był jego przyjaciel Paul Meurice.