Jak Hłasko wiadomo, że książka będzie świetna. Z pozoru prosta powieść o dwojgu młodych - Agnieszce i Grzegorzu, próbujących nadać trochę kolorów szaremu życiu w powojennej Warszawie. Napewno nie jest to powieść dla szukających happyendu... "przed każdym dobrym uczuciem człowieka trzeba klękać jak przed świętością, jak przed gwiazdą. Ochraniać ją, nieść jak światło, a jeśli jest tego chociaż iskierka, to dmuchać aż do utraty tchu. To wiek dwudziesty, Agnieszka: Izolda mieszka w burdelu, a Tristan pije z sutenerami na rogu. Ludzie mają dziś mało czasu na wielkie uczucia; zrywają się rano, chłepczą swoje zupki w barach mlecznych, tłoczą w tramwajach, kupują w domach towarowych tandetne meble na raty, kłócą się z konduktorami o pięć groszy i tak dalej. Klękać – powiedział – klękać. Życie nie daje żadnych gwarancji na przyszłość. Każdemu który mówi: „Zostaw to, za parę lat przyjdzie co innego” powinno się pluć w gębę. Co przyjdzie? Kiedy przyjdzie? Każde szczęście przychodzi złą drogą."

Jak Hłasko wiadomo, że książka będzie świetna. Z pozoru prosta powieść o dwojgu młodych - Agnieszce i Grzegorzu, próbujących nadać trochę kolorów szaremu życiu w powojennej Warszawie. Napewno nie jest to powieść dla szukających happyendu... "przed każdym dobrym uczuciem człowieka trzeba klękać jak przed świętością, jak przed gwiazdą. Ochraniać ją, nieść jak światło, a...