Z tą historią jestem związana od lat i mam wrażenie, że przez cały czas siedzi mi ona z tyłu głowy. Nie potrafię tego dobrze wytłumaczyć. Nie jest tak, że o niej ciągle myślę, ale gdy czasem przychodzi mi na myśl to czuję, jakby moje myśli zmierzały do niej od tych miesięcy, kiedy myślałam o niej poprzednim razem. Czasem czuję się tak jakbym myślała o starym przyjacielu, z którym nie utrzymuję już kontaktów, może jak o pierwszym chłopaku. To ten rodzaj sentymentu.

Historię tę poznałam wiele, wiele lat temu za sprawą lokalnego teatru, który wystawiał właśnie tę sztukę. Grał w niej ktoś z mojej rodziny, więc często byłam na próbach, widząc jak to wszystko się rozwija. Byłam wtedy zafascynowana tą historią, postacią Klary i tym wszystkim, co działo się na scenie. Kiedy myślę o tym teraz, jestem pewna, że większości rzeczy z tej sztuki wcale nie rozumiałam, ale nie zabroniło mi to interpretować jej na swój sposób. Sztukę znałam niemal na pamięć, widziałam ją wiele razy i nawet teraz czytając ją nie potrafię wyrzucić z głowy głosów ówczesnych aktorów.

Moja opinia na temat postępowania bohaterów dramatu zmienia się bardzo często, właściwie nawet teraz nie umiem jej jednoznacznie określić. Zresztą - czy o to chodzi? Pewnie taki był zamiar, by skłonić czytelnika do refleksji, żeby się zastanowił, jak on zachowałby się w takiej sytuacji. Ale z drugiej strony - czy zawsze trzeba mieć jakąś refleksję? Ja nie mam. Ale bardzo lubię tę sztukę.

Z tą historią jestem związana od lat i mam wrażenie, że przez cały czas siedzi mi ona z tyłu głowy. Nie potrafię tego dobrze wytłumaczyć. Nie jest tak, że o niej ciągle myślę, ale gdy czasem przychodzi mi na myśl to czuję, jakby moje myśli zmierzały do niej od tych miesięcy, kiedy myślałam o niej poprzednim razem. Czasem czuję się tak jakbym myślała o starym przyjacielu, z...