"Najlepsza powieść autora American Psycho", głosi wielki napis z tyłu okładki. Gdyby Księżycowy park był moja pierwszą stycznością z prozą Breta Eastona Ellisa i gdybym uwierzył hasłu reklamowemu, w życiu nie sięgnąłbym po jego pozostałe, często kapitalne, powieści.

Pierwszy rozdział nie zapowiada mającej się dziać potem tragedii. Quasi-autobiografia napisana jest stylem charakteryzującym Ellisa u szczytu formy - stylem, z którego ironia i sarkazm leją się, niczym alkohol na opisywanych przez niego imprezach. Czytając śmiałem się sam do siebie (co nie zdarza mi się często) i miałem nadzieję, że faktycznie będzie to może nie najlepsza, ale jedna z lepszych powieści autora.

Niestety potem wszystko siada. Wraz z rozpoczęciem wątku fabularnego zaczynają się najgorsze horrorowo-thrillerowo-rodzinne schematy, których nie powstydziłby się sam mistrz trzaskania kolejnego takiego samego powieścidła co pół roku Stephen King. Przez pierwszą połowę miałem nadzieję, że Księżycowy park przemieni się w parodię tego typu lektur (czego spodziewałbym się po Ellisie), ale potem zrozumiałem, że on tak chyba na serio i doczytałem do końca już tylko siłą rozpędu. Elementy mające straszyć nudzą, są okropnie tendencyjne. Momenty będące w zamierzeniu śmieszne budzą zażenowanie. Główny bohater zasługuje na miano jednej z najbardziej irytujących książkowych postaci i nikt mi nie wmówi, że takie było założenie. Mógłbym nazwać to założeniem, gdyby Bret posiadał w sobie jakąkolwiek głębię, a tymczasem jest infantylnym workiem na najbardziej stereotypowe cechy luzaka, celebryty i osoby mającej problemy z rodzicami. Równie fatalnie nakreślona jest postać jego pozbawionej jakiejkolwiek osobowości żony oraz zachowującego się jak zbuntowany robot syna, który nie posiada w sobie chyba żadnej cechy charakteryzującej nastolenie dzieci.
Bardzo widoczne jest, że Ellis nie ma pojęcia o omawianym przez siebie temacie. Sposób, w jaki przedstawił małżeństwo (w ogóle relację między kobietą, a mężczyzną), czy też drewniane rozmowy między ojcem, a synem wzbijają się na poziom sztuczności reprezentowany przez kultowy film "The Room".
Sytuację pogarsza fakt, że książka jest tak ze dwa razy za długa. Gdzie ten minimalistyczny styl? Już pomijając, że cała masa scen nie wnosi nic do akcji powieści, sceny te są nienaturalnie rozciągnięte nudnymi, niepotrzebnymi opisami bez żadnego celu. Co jeszcze? Paskudne wydanie - dawno nie czytałem tak napompowanej książki oraz bardzo złe tłumaczenie.

Recepcję całości ratuje nieco ostatni rozdział, w którym czuć nieco stylu Breta doprawionego ogromnymi pokładami emocjonalności, pokazującej do tej pory nieznaną, uczuciową stronę autora.

"Najlepsza powieść autora American Psycho", głosi wielki napis z tyłu okładki. Gdyby Księżycowy park był moja pierwszą stycznością z prozą Breta Eastona Ellisa i gdybym uwierzył hasłu reklamowemu, w życiu nie sięgnąłbym po jego pozostałe, często kapitalne, powieści.

Pierwszy rozdział nie zapowiada mającej się dziać potem tragedii. Quasi-autobiografia napisana jest stylem...