Właściwie ta ksiązka posiada wszelkie dane by mi sie podobać, począwszy od tytułu, skończywszy na autorce, po której wiele sobie obiecywałam. Tymczasem specjalnie na jej użytek dodałam kolejną półkę w bibliotece, gdzie spoczną te dzieła, których nie dałam rady skończyć. Życie jest zbyt krótkie by sie aż tak męczyć,babrać i guzdrać, tym bardziej, że czekają nowe powieści i wyzwania.
Styl narracji, poszarpany i metafizyczny, melancholijny, to znów zwyczajny,męczył mnie ogromnie! Odnosiłam wrazenie, że autorka ma zamiar połknąć zbyt dużego melona jednym chapsem i dosłownie bolały mnie w jej imieniu szczęki!Bohaterka rozdarta, melancholijna i psychicznie uzależniona od męża, nawet po jego śmierci.Jej nieszczęścia wydały mi się egzaltowane i obsesyjnie nawracające, jak uczucie mdłości podczas jazdy na diabelskim młynie. Chwilami miałam ochotę kopnąc ją w zadek i wysłać do jakiejś konkretnej roboty; wówczas nie miałaby czasu na te wszystkie wapory i nie mieszałaby snu z jawą, to pożądając, to znów czując wstręt do nawiedzającego ją ducha, który też nie mógł się do końca zdecydować: jest przystojnym wiolinistą czy zwykłym dupkiem w zakurzonym płaszczu i otoczce rockmena, na dodatek (sic!) z tłustymi włosami! Nie przypadli mi do gustu inni bohaterowie;tenże uduchowiony skrzypek i siostry bohaterki. Najbardziej przeszkadzał mi...smród. Nie zdradzę jaki,ani nie podam jego źródła; kto ma odwagę i chęć, sam się przekona.
Reasumując: nie każdy skrzypek to David Garrett i nie każda powieść Rice intrygująca!

Właściwie ta ksiązka posiada wszelkie dane by mi sie podobać, począwszy od tytułu, skończywszy na autorce, po której wiele sobie obiecywałam. Tymczasem specjalnie na jej użytek dodałam kolejną półkę w bibliotece, gdzie spoczną te dzieła, których nie dałam rady skończyć. Życie jest zbyt krótkie by sie aż tak męczyć,babrać i guzdrać, tym bardziej, że czekają nowe powieści i...