"To (...) dowód na to, że w swoim zracjonalizowanym świecie zatraciliśmy coś piekielnie ważnego, jakiś pierwiastek, jakąś duchowość, kontakt z częścią nas samych, coś, co wymyka się naukowym teoriom."

A gdyby tak rzucić wszystko. Spakować plecak, wsiąść w tanie linie lotnicze i wylądować w Azji. Laos, Tybet, Chiny... udać się do pierwszego lepszego motelu bez jakiejkolwiek gwiazdki, zjeść pierwszą lepszą potrawę z garkuchni (nie pytając o jej skład ani sposób przyrządzenia), przejechać się autostopem po drogach, których nie ma? Gdyby tak... nie mieć celu? Nie patrzeć na zegarek? Na wygody, hotelowe gwiazdki, zorganizowane wycieczki. Po prostu ruszyć przed siebie i cieszyć się wolnością?

W sumie można. Wielu o tym marzy. Niewielu ma odwagę. Tomek Michniewicz a i owszem. Odważył się. I to niejednokrotnie. "Samsara" to jego druga powieść, jaką mam w ręku. I druga, która mnie znowu porwała i spowodowała szybsze bicie serca. Druga, która poruszyła we mnie struny, które gdzieś są, a których nie mam odwagi ruszać. Bo ich dźwięk mnie boli. A jeśli ból jest słowem zbyt mocnym, to nostalgia będzie słowem adekwatnym. Książki tego typu wywołują we mnie uczucie żalu, poczucia utraty w życiu czegoś nieodwracalnego, czegoś istotnego.

Sama nie wiem co tym czymś jest: czy buzująca w żyłach adrenalina, czy fakt, że nie zobaczę nigdy na żywo buddyjskich mnichów. A może to świadomość, że po prostu nie dałabym rady rady stawić czoła Festiwalowi Wegetariańskiemu czy odnaleźć się bez szeroko pojętego planowania. Bo po prostu lubię organizację, nawet a może tym bardziej będąc w podróży.

Właśnie dlatego bardzo lubię publikacje takie jak ta. "Samsara. Na drogach, których nie ma" to książka podróżnicza, którą czyta się na jednym wdechu. Oparta na faktach, niepozbawiona jednocześnie dobrego poczucia humoru czy sztucznego nadęcia. Odkrywa odległe zakątki bez zbędnej wyniosłości. To co rzuca się w oczy, to brak dystansu między autorem a czytelnikiem. Michniewicz to równy kompan, zachęca do przemierzenia przetartych przez siebie szlaków, daje wskazówki, odkrywa to, co odkryć musiał sam. Nie brak tutaj praktycznych rad, książka urzeka licznymi autorskimi zdjęciami i przypisami przybliżającymi azjatycką kulturę i temperament.

To, po "Gorączce" druga książka Tomka Michniewicza, jaką miałam okazję przeczytać. Autor i tym razem mnie nie zawiódł. Wręcz przeciwnie, zachęcił mnie, by sięgnąć po jego kolejne publikacje. A być może... i prześledzić swoje życie i trochę je - wzorem azjatyckiej mentalności - przewartościować. Książka ta jest jak najbardziej warta polecenia.

"To (...) dowód na to, że w swoim zracjonalizowanym świecie zatraciliśmy coś piekielnie ważnego, jakiś pierwiastek, jakąś duchowość, kontakt z częścią nas samych, coś, co wymyka się naukowym teoriom."

A gdyby tak rzucić wszystko. Spakować plecak, wsiąść w tanie linie lotnicze i wylądować w Azji. Laos, Tybet, Chiny... udać się do pierwszego lepszego motelu bez jakiejkolwiek...