Książka jest zbiorem relacji ludzi, którym udało się zbiec z Korei Północnej. Autorzy szczycą się tym, że większość rozmów przeprowadzili w języku ojczystym uciekinierów, dzięki czemu uzyskali naprawdę szczere, osobiste przekazy. Ponadto nie chcieli słyszeć schematycznych opowieści o tym, jakim złym krajem jest Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna, a dowiedzieć się, jak wyglądają własne historie poszczególnych zbiegów. Opisano m.in. z jakimi trudnościami musieli się zmierzyć w trakcie ucieczki oraz jak odnajdują się w zupełnie innym świecie.

Uważam, że wyszło średnio. Są fragmenty, które czyta się z wielkim zaciekawieniem, wręcz pochłania się je, ale są też takie, które są zwyczajnie nudne i zbyt rozwlekłe. Odniosłem też wrażenie, że autorzy za bardzo ubarwili tę opowieść, jakby naprowadzali czytelnika na ich zdaniem właściwie refleksje i odczucia. Wolałbym, żeby relacje Koreańczyków były przedstawione możliwie czysto, neutralnie, abym mógł wyrobić własne zdanie.

Jak dla mnie to zmarnowany potencjał. Nie polecam, ale i nie odradzam – ot, średnia książka. Zainteresowanych tą tematyką zachęcam do sięgnięcia po inny tytuł: Światu nie mamy czego zazdrościć. Zwyczajne losy mieszkańców Korei Północnej – jest to nieporównywalnie lepszy reportaż.

Książka jest zbiorem relacji ludzi, którym udało się zbiec z Korei Północnej. Autorzy szczycą się tym, że większość rozmów przeprowadzili w języku ojczystym uciekinierów, dzięki czemu uzyskali naprawdę szczere, osobiste przekazy. Ponadto nie chcieli słyszeć schematycznych opowieści o tym, jakim złym krajem jest Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna, a dowiedzieć się, jak...