Słyszałam wiele pozytywnych opinii o tej książce, więc w końcu sama postanowiłam ją przeczytać. Pierwsze strony mnie zaciekawiły. Jak na debiut pani Pike - nie jest źle. Wymyśliła dosyć ciekawą akcję, opisy się nie dłużyły. Lektura lekka. Ale niektóre rzeczy naprawdę mnie irytowały. Na przykład to, że Laurel rozkochuje w sobie dwóch wspaniałych facetów; irytowało mnie to niezmiernie, bo rani ich obu, a sama zachowuje się, jakby byli jej własnością.
To straszne, że piętnastolatka musi iść do szkoły! Kto by się spodziewał?! No cóż, jeśli nasza kochana Laurel myśli, że zawsze będzie siedziała na tyłku w domu, a mamusia będzie jej zastępowała przyjaciół, nauczycieli, a w późniejszym okresie także pracodawców, to jest w wielkim błędzie.
Kolejna rzecz. Laurel uchodzi za bardzo inteligentną istotę, więc jakim niby cudem nigdy nie zauważyła, że jej serce NIE bije? Nawet największa ciemnota by to zauważyła, a nasza wszechwiedząca Laurel nie wie. Wiadomo było, że jest słaba z biologii, ale aż tak?!
Czy oni mają w tej szkole tylko biologię i raz hiszpański? Zwróciłam na to szczególną uwagę. Pani Pike opisuje tylko lekcje biologii i raz hiszpański. O żadnych innych przedmiotach nie ma tam mowy. Niby nic takiego, ale mnie to irytuje.
Książka nie wywołała u mnie nie wiadomo jakich emocji. Przyjaciółka bardzo się nią "podnieca", ale ja, jako miłośniczka ambitniejszych dzieł, jestem skłonna jedynie dać jej "Może być".

Słyszałam wiele pozytywnych opinii o tej książce, więc w końcu sama postanowiłam ją przeczytać. Pierwsze strony mnie zaciekawiły. Jak na debiut pani Pike - nie jest źle. Wymyśliła dosyć ciekawą akcję, opisy się nie dłużyły. Lektura lekka. Ale niektóre rzeczy naprawdę mnie irytowały. Na przykład to, że Laurel rozkochuje w sobie dwóch wspaniałych facetów; irytowało mnie to...