„Ksiegę z San Michele” wręczyła mi niedawno znajoma, mówiąc: Przeczytaj, zachwycisz się! W taki sposób trafiła do mnie publikacja wydana w roku 1984 przez Wydawnictwo Śląsk. Okładka nijaka – jakby to dziś powiedziano, na niebieskim tle połowa żółtego koła, czcionka nijaka, oszczędność papieru, interlinia utrudniająca czytanie, papier taki jak w latach 80. w Polsce. Ale widzę, że na LC jest nowsze wydanie.
I co ja na to?
„Księga z San Michele” to cudowna opowieść szwedzkiego neurologa i zarazem pisarza, żyjącego na przełomie XIX i XX w. Oddał ją do rąk czytelników w 1929 roku. Jego dzieło zostało przetłumaczone na ponad 40 języków.
Ta książka, pełna mądrości, przemyśleń na temat życia i śmierci nie traci na aktualności. Zachwyca głębią spostrzeżeń, światopoglądem lekarza przyjaznego pacjentom. To książka dla każdego! Każdy powinien ją przeczytać i przepuścić przez filtr własnego życia. Ta lektura wzbogaci. Uważam też, że student medycyny, młody lekarz mógłby się z niej nauczyć, jak powinien wyglądać kontakt z pacjentem, by pacjent wyzdrowiał.
Kiedy czytam taki fragment, to uderza mnie jego aktualność, choć za kilkanaście lat minie 100 lat od napisania tego dzieła:
„(…) A może dzieje się to dlatego, że dzieci wyglądają dziś tak poważnie i są przemądrzałe, a wyrastają bez myśli i marzeń na zgorzkniałych ludzi nie mających ani spokoju w duszy, ani uczucia w sercach, ani chęci do życia, ani odwagi śmierci”.
Albo:
„(…) Ludzie dzisiejsi marnują zbyt wiele czasu na wysłuchiwanie słów i myśli innych. Lepiej by czynili słuchając więcej w spokoju i skupieniu własnych myśli. Wiedzę można przejmować od innych, lecz mądrości musimy nauczyć się sami. Źródło jej bierze początek w nas samych, z milczącej głębi naszych samotnych rozmyślań i marzeń. Woda jej jest przeźroczysta i zimna jak prawda – lecz smak ma gorzki jak łzy”.
W książce są przepiękne opisy Capri, gdzie pisarz wybudował dom, są jego wspomnienia pełne dramatycznych wydarzeń, w jakich jako lekarz brał udział. Nie brak dowcipnych, trafnych spostrzeżeń na temat spotykanych przez niego osób. Ciekawe, dla mnie bardzo odkrywcze, jest podejście do przeżywania smutku. W tę przepiękną opowieść wpleciony jest wątek dotyczący zwierząt, które autor bardzo kochał, niczym św. Franciszek, którego postać przewija się przez tę mądra lekturę.
Piękna, piękna i jeszcze raz piękna książka.
Wniosek końcowy: nie należy osądzać książki po okładce!

„Ksiegę z San Michele” wręczyła mi niedawno znajoma, mówiąc: Przeczytaj, zachwycisz się! W taki sposób trafiła do mnie publikacja wydana w roku 1984 przez Wydawnictwo Śląsk. Okładka nijaka – jakby to dziś powiedziano, na niebieskim tle połowa żółtego koła, czcionka nijaka, oszczędność papieru, interlinia utrudniająca czytanie, papier taki jak w latach 80. w Polsce. Ale...