Nadchodząca starość i jej objawy potrafią nieźle zdołować człowieka. Kłopoty z pamięcią są często pierwszymi objawami i właśnie mi się przytrafiły przy czytaniu tej książki. Dopiero pod koniec zorientowałam się, że to już gdzieś było...
Zastanawiam się więc, czy od razu biec po bilobil, czy moje zapomnienie jest może wynikiem tego, że akcja i to, co mocno wbija się w pamięć, zaczęło się właśnie pod koniec książki. A może to syndrom wyparcia ze świadomości faktu, że czyta się o starości właśnie, o przemijaniu, samotności, emeryturze i tym schyłku egzystencji...
Nie wiem, co było przyczyną mojego zapomnienia, ale skoro już dwukrotnie doczytałam ponownie do końca, to coś muszę z tego wynieść.

Kiedy autorka rozpoczyna od przedstawienia bohaterki Emilii Rozpaczyńskiej, pomyślałam będzie wesoło i lekko. Jak w "Herbatnikach z jagodami", czy "Smaku świeżych malin", ale nie było.
Owszem, humor autorki przebija z kartek książki, jak i przebija jej pasja do parzenia herbaty. Niestety nie zapamiętałam ani połowy z nazw herbacianych naparów. No cóż znów ta pamięć...
Książka nie zachwyca, ale jest o ważnych sprawach i na pewno warto o nich pomyśleć. Niestety nie wciąga na początku i dopiero na tych ostatnich stronicach, akcja jakby rusza i treść się kondensuje, a przemyślenia nabierają mocy i powodują konkretne zmiany w życiu bohaterów (i właśnie te fragmenty od razu skojarzyłam).
Warto jednak pomyśleć i o naszej codzienności. Dokąd zmierzamy i jak dużo jeszcze zdążymy i możemy. Czy naprawdę teraz robimy to, co warte jest naszego zaangażowania.
Zamysł autorki i treść książki są jak najbardziej chwalebne, tylko forma podania mogłaby być odrobinę lepsza.

Nadchodząca starość i jej objawy potrafią nieźle zdołować człowieka. Kłopoty z pamięcią są często pierwszymi objawami i właśnie mi się przytrafiły przy czytaniu tej książki. Dopiero pod koniec zorientowałam się, że to już gdzieś było...
Zastanawiam się więc, czy od razu biec po bilobil, czy moje zapomnienie jest może wynikiem tego, że akcja i to, co mocno wbija się w...