„Monika, ach Monika, dziewczyna ratownika…” medycznego.

Trzydziestoparoletnia Monika mieszka w Warszawie od bodajże 13 lat. Wiedzie sobie samotne życie, do rodziców daleko, ale to i dobrze, bo rodzice to tylko by ją ustawiali po kątach i żyć nie dali. W Warszawie ma tylko ciotkę, ale owa ciocia umiera i zostawia jej w spadku trzypokojowe mieszkanie na Pradze, non-stop głodne koty i masę wspomnień. Także samotność Moniki narasta. I mimo pomocnego taksówkarza Wacława i wszędobylskiej, niebywale pewnej siebie przyjaciółki Anetki, szuka szczęścia i miłości.
W pracy ma na oku pewnego Kacpra, ale i nim długo się nie cieszy. Kacper przestaje pracować, a wysoka Dorotka mówiąca tonem co najmniej boga, przyznaje, że ona i Kacper są razem. Zonk na pełnej linii. Monika jednak nie daje za wygraną, chce się dowiedzieć, co się dzieje z wybrankiem jej serca. Śledzi z Wacławem Dorotkę, aż w końcu dowiaduje się, że Kacper pracuje w pogotowiu. Od gestu do gestu, od słowa do słowa, Monika ma bliski kontakt z erką, ale niezbyt przyjemny.

„Czemu ja zawsze wszystko robię na odwrót?! Żeby mnie facet przytulił, musiałam sobie nogi połamać. Żeby się do mnie odezwał, musiałam dostać wstrząsu mózgu. Aż strach pomyśleć, co się będzie musiało stać, żeby mnie pocałował.”

Monika ląduje w szpitalu, Kacper odwiedza ją i pomaga w rekonwalescencji. Wszystko wskazuje na to, że facet nie ma najmniejszego pojęcia, że Moniś się w nim podkochuje. I kiedy piękne chwile razem spędzane na składaniu tego, co się połamało, dobiegają końca… okazuje się, że Dorotka i tak gra pierwsze skrzypce.

Co dalej? Polecam przeczytać, bo lektura wciąga, a czyta się naprawdę szybko. Monika jest ciekawą postacią i niech mnie piorun trzaśnie, bo pod pewnymi względami bardzo podobną do mnie. Książka w niebywale zabawny sposób pokazuje, jak się czasem trzeba nacierpieć, napłakać, wyjęczeć, żeby zdobyć tego wymarzonego faceta, by być w ogóle szczęśliwą. Ile trzeba mieć nerwów i samozaparcia, żeby chociaż spróbować walczyć o szczęście.

„Monika, ach Monika, dziewczyna ratownika…” medycznego.

Trzydziestoparoletnia Monika mieszka w Warszawie od bodajże 13 lat. Wiedzie sobie samotne życie, do rodziców daleko, ale to i dobrze, bo rodzice to tylko by ją ustawiali po kątach i żyć nie dali. W Warszawie ma tylko ciotkę, ale owa ciocia umiera i zostawia jej w spadku trzypokojowe mieszkanie na Pradze, non-stop...