"Powiedział:
Robisz mi dzikość serca i
fabularne mam sny
MONIKA
gdzie tu sens gdzie logika
w tym całym ja i ty?"
- Brodka

"Powiedział:
Robisz mi dzikość serca i
fabularne mam sny
MONIKA
gdzie tu sens gdzie logika
w tym całym ja i ty?"
- Brodka

Ciekawa historia, fajnie, z uśmiechem czytało się ta książkę :)

Ciekawa historia, fajnie, z uśmiechem czytało się ta książkę :)

Oznajmiam,że przeczytałem w jeden dzień.Troszkę leżąc na tapczanie, troszkę siedząc na fotelu.Czy było warto ? Otóż tak.
Bohaterka książki to Monika, pracuje w biurze.Ogólnie praca jej się podoba,jednak wiadomo jest samotna.Kobieta ma 33 lata i boi się staropanieństwa.
Kiedy umiera jej ukochana ciotka Monika,dziedziczy mieszkanie na Pradze.
I teraz się dopiero zaczyna, miła sympatyczna literatura.Która może niczego nie zmieni w Waszym życiu,lecz pozwoli odetchnąć i dobrze się po rozkoszować.Mnie najbardziej podobała się wizyta w Tunezji.
Finał tej książki jest dokładnie taki jakiego oczekiwałem.

Oznajmiam,że przeczytałem w jeden dzień.Troszkę leżąc na tapczanie, troszkę siedząc na fotelu.Czy było warto ? Otóż tak.
Bohaterka książki to Monika, pracuje w biurze.Ogólnie praca jej się podoba,jednak wiadomo jest samotna.Kobieta ma 33 lata i boi się staropanieństwa.
Kiedy umiera jej ukochana ciotka Monika,dziedziczy mieszkanie na Pradze.
I teraz się dopiero zaczyna,...

Trzydziestoletnia Monika mieszka samotnie w Warszawie w wynajętej kawalerce. Czy dziewczyna z Elbląga odnajdzie w stolicy sens i radość życia? Czy uda jej się zwalczyć obezwładniającą chandrę? Pomóc w tym może przeprowadzka do pozostawionego przez ukochaną ciotkę mieszkania na warszawskiej Pradze. Dawno niewidziana przyjaciółka z dzieciństwa, sympatyczny warszawski taksówkarz i potajemnie korespondujący z Moniką dawny adorator ciotki pomogą jej zawalczyć o prawdziwą miłość.

Trzydziestoletnia Monika mieszka samotnie w Warszawie w wynajętej kawalerce. Czy dziewczyna z Elbląga odnajdzie w stolicy sens i radość życia? Czy uda jej się zwalczyć obezwładniającą chandrę? Pomóc w tym może przeprowadzka do pozostawionego przez ukochaną ciotkę mieszkania na warszawskiej Pradze. Dawno niewidziana przyjaciółka z dzieciństwa, sympatyczny warszawski...

Cóż to jest samotność? Jak sobie z nią radzić? A może lek na nią znajduje się w nas samych?

Czy można pomóc losowi zmienić własne życie?

Monika – 33-letnia tytułowa bohaterka to spokojna i nieśmiała kobieta, która ma poukładane życie zawodowe, dobrą pracę, wynajęte mieszkanie w Warszawie, gdzie przeniosła się z rodzinnego Elbląga. W szkole prymuska, na studiach liderka, może nawet kujonka, pracuje od kilkunastu lat w tej samej firmie i właściwie jedyne co można jej zarzucić to zbyt częste spóźnianie się do pracy.

Dlaczego zatem dziewczyna nie jest szczęśliwa?

Monika ma niewielu znajomych i przyjaciół, a wrodzony brak pewności siebie bije z każdego jej zachowania. Relacje kobiety z rodzicami mieszkającymi kilkaset kilometrów na północ też nie są najlepsze. Coraz częściej Monice doskwiera samotność. W pełni uświadamia to sobie po śmierci osiemdziesięciopięcioletniej cioci, którą od czasu swych trzydziestych urodzin traktuje jak przyjaciółkę. W mieszkaniu zmarłej staruszki dziewczyna spotyka swoją koleżankę z dziecinnych lat – przebojową Anetę, która postanawia pomóc Monice przezwyciężyć samotność. I choć droga do tego celu jest kręta i wyboista bohaterka postanawia zmierzyć się z przeciwnościami i wybrać w tę podróż.

Powieść Hanny Marii Kos pomaga nam uświadomić sobie, że bardzo często sami jesteśmy odpowiedzialni za to, co nas spotyka. Aby zmienić swoje życie nie należy polegać tylko na marzeniach, ale przede wszystkim powinno się zmienić nastawienie i zacząć działać. Czasem trzeba pomóc losowi żeby osiągnąć zamierzony cel, aby spełniać swoje marzenia.

"Monika" to ciekawa książka przepełniona optymizmem, napisana przystępnym językiem. Lekka, łatwa i przyjemna lektura dla kobiet nie tylko na wiosenne i letnie wieczory. Możemy z niej wynieść coś dla siebie - wyciągnąć pewne wnioski, poczynić przemyślenia, ale nie powinniśmy spodziewać się zbyt wiele.

Cóż to jest samotność? Jak sobie z nią radzić? A może lek na nią znajduje się w nas samych?

Czy można pomóc losowi zmienić własne życie?

Monika – 33-letnia tytułowa bohaterka to spokojna i nieśmiała kobieta, która ma poukładane życie zawodowe, dobrą pracę, wynajęte mieszkanie w Warszawie, gdzie przeniosła się z rodzinnego Elbląga. W szkole prymuska, na studiach liderka,...

Monika pochodzi z Elbląga, a od jakichś 13 lat mieszka w Warszawie. Na szczęście apodyktycznie rodzice mieszkają daleko więc ma święty spokój. Nikt nie mówi jej co ma robić, jak się zachowywać.

W Warszawie ma tylko ciotkę, która umiera i pozostawia jej w spadku mieszkanie i koty, którymi dziewczyna musi się zająć. Skoro w spadku jest mieszkanie, to po co wynajmować inne. Dziewczyna przeprowadza się na Pragę, jednak coś nie pozwała jej rozpakować swoich walizek.
Monice doskwiera samotność, ma tylko przyjaciółkę Anetkę oraz pomocnego taksówkarza Wacława- chłopaka brak. Jednak w pracy podoba się jej pewien Kacper. Po jakimś czasie Kacper przestaje się pojawiać a na jego miejsce przychodzi Dorotka, która oznajmia, że jest z Kacprem. Monika nie może sobie tego darować i postanawiam odnaleźć Kacpra.

To kolejna pozycja przeczytana z serii „Imiona miłości”. Wydaje mi się, że to taki spisany pamiętnik o perypetiach miłosnych, o problemach jak to trzeba się nacierpieć aby odnaleźć swoją połówkę. Ile to trzeba samozaparcia i wiary we własne możliwości.
Książka nie jest wysokich lotów, raczej to takie przyjemne czytadło w wolne popołudnie w celu oderwania się od rzeczywistości. Spora dawka humoru również pozytywnie wpływa na odbiór książki.

Monika pochodzi z Elbląga, a od jakichś 13 lat mieszka w Warszawie. Na szczęście apodyktycznie rodzice mieszkają daleko więc ma święty spokój. Nikt nie mówi jej co ma robić, jak się zachowywać.

W Warszawie ma tylko ciotkę, która umiera i pozostawia jej w spadku mieszkanie i koty, którymi dziewczyna musi się zająć. Skoro w spadku jest mieszkanie, to po co wynajmować inne....

„Monika, ach Monika, dziewczyna ratownika…” medycznego.

Trzydziestoparoletnia Monika mieszka w Warszawie od bodajże 13 lat. Wiedzie sobie samotne życie, do rodziców daleko, ale to i dobrze, bo rodzice to tylko by ją ustawiali po kątach i żyć nie dali. W Warszawie ma tylko ciotkę, ale owa ciocia umiera i zostawia jej w spadku trzypokojowe mieszkanie na Pradze, non-stop głodne koty i masę wspomnień. Także samotność Moniki narasta. I mimo pomocnego taksówkarza Wacława i wszędobylskiej, niebywale pewnej siebie przyjaciółki Anetki, szuka szczęścia i miłości.
W pracy ma na oku pewnego Kacpra, ale i nim długo się nie cieszy. Kacper przestaje pracować, a wysoka Dorotka mówiąca tonem co najmniej boga, przyznaje, że ona i Kacper są razem. Zonk na pełnej linii. Monika jednak nie daje za wygraną, chce się dowiedzieć, co się dzieje z wybrankiem jej serca. Śledzi z Wacławem Dorotkę, aż w końcu dowiaduje się, że Kacper pracuje w pogotowiu. Od gestu do gestu, od słowa do słowa, Monika ma bliski kontakt z erką, ale niezbyt przyjemny.

„Czemu ja zawsze wszystko robię na odwrót?! Żeby mnie facet przytulił, musiałam sobie nogi połamać. Żeby się do mnie odezwał, musiałam dostać wstrząsu mózgu. Aż strach pomyśleć, co się będzie musiało stać, żeby mnie pocałował.”

Monika ląduje w szpitalu, Kacper odwiedza ją i pomaga w rekonwalescencji. Wszystko wskazuje na to, że facet nie ma najmniejszego pojęcia, że Moniś się w nim podkochuje. I kiedy piękne chwile razem spędzane na składaniu tego, co się połamało, dobiegają końca… okazuje się, że Dorotka i tak gra pierwsze skrzypce.

Co dalej? Polecam przeczytać, bo lektura wciąga, a czyta się naprawdę szybko. Monika jest ciekawą postacią i niech mnie piorun trzaśnie, bo pod pewnymi względami bardzo podobną do mnie. Książka w niebywale zabawny sposób pokazuje, jak się czasem trzeba nacierpieć, napłakać, wyjęczeć, żeby zdobyć tego wymarzonego faceta, by być w ogóle szczęśliwą. Ile trzeba mieć nerwów i samozaparcia, żeby chociaż spróbować walczyć o szczęście.

„Monika, ach Monika, dziewczyna ratownika…” medycznego.

Trzydziestoparoletnia Monika mieszka w Warszawie od bodajże 13 lat. Wiedzie sobie samotne życie, do rodziców daleko, ale to i dobrze, bo rodzice to tylko by ją ustawiali po kątach i żyć nie dali. W Warszawie ma tylko ciotkę, ale owa ciocia umiera i zostawia jej w spadku trzypokojowe mieszkanie na Pradze, non-stop...

Bardzo przyjemna ksiazka po której nabiera się pewności w walkę o miłość- o mężczyznę;)

Bardzo przyjemna ksiazka po której nabiera się pewności w walkę o miłość- o mężczyznę;)

Lekka i przyjemna. Trochę banalna, bardzo przewidywalna. Ale czyta się dobrze, w sam raz na odpoczęcie od poważnych lektur.

Lekka i przyjemna. Trochę banalna, bardzo przewidywalna. Ale czyta się dobrze, w sam raz na odpoczęcie od poważnych lektur.