Druga część drugiej części (ależ poplątanie z pomieszaniem!) "Ostrza Tyshalle'a" za mną, a więc zakończyłem cały drugi tom. Udało się to po długich trudach, które jednak nie były spowodowane samą powieścią - po prostu jakoś czasu mi brakuje na czytanie i w ogóle na wszystko. Żałuję, bo jednak druga część "Ostrza Tyshalle'a" wymusza na czytelniku nieco więcej uwagi, gdyż porusza sprawy nie do końca oczywiste i łatwe w odbiorze. Jest zupełnie różna zarówno od pierwszej części, jak i od pierwszego tomu, "Bohaterowie umierają". W pewnym sensie jest lepsza, pełniejsza, dokładniejsza - i taką właśnie ją zapamiętam.

"Walka z władzą dalej się toczy, chociaż na nieco innym wymiarze oraz zupełnie obcych Hariemu zasadach. Michaelson rzucony jest w wir wydarzeń, w których starzy wrogowie czyhają na najdrobniejszego jego potknięcie i knują jak w najbardziej bolesny dla niego sposób zemścić się za wszystkie krzywdy, jakie im kiedykolwiek w życiu wyrządził. Ciężko jest uciec do tożsamości Caine'a i zabić ich wszystkich własnymi rękoma i nogami - zwłaszcza kiedy okazuje się, że nie do końca można wszystkim władać". Dokładnie tymi słowami opisałem pierwszą część drugiego tomu i nie sądzę, żeby był sens je zmieniać, gdyż jest to ciąg dalszy, opisany jedynie w nieco innej formie.

Z jednej strony książka ta jest podobna do "Ostrza Tyshalle'a" cz. I, a z drugiej diametralnie różna. Dalej ciągną się informacje na temat przeszłości stworzonego przez Stovera świata, wciąż dowiadujemy się o nowych faktach, biografiach postaci oraz powodach, dla których wszystko wygląda tak a nie inaczej. Z drugiej strony jest dużo mniej akcji samej w sobie, a mnóstwo przemyśleń oraz metafizyki. Zwłaszcza metafizyki. Szczerze powiedziawszy to nie spodziewałem się takiego rozwoju po przeczytaniu zwłaszcza pierwszej części całego cyklu, która wręcz ociekała akcją, brutalnością, krwią i flakami. Takie zaskoczenie jednak było dobre w moim odczuciu, gdyż dzięki temu jest pewien rodzaj przerwy - całość nie jest napisana na jedno kopyto i człowiek się na pewno nie znudzi czytając kolejne tomy. Pierwsza część drugiego tomu już wskazywała na to, że nie będzie monotonii, ale druga całkowicie to potwierdziła.

"Działanie przeznaczenia widać tylko wtedy, kiedy człowiek patrzy wstecz na swoje życie."

Niejako końcowe wydarzenia wywracają cały dotychczasowy świat do góry nogami - a w sumie chciałoby się rzec, że oba światy. Znowu widać mały przewrót w tym, jak będzie wyglądać kolejny tom, chociaż wszystko wskazuje na to, że będzie powrót do korzeni - dużo akcji. Jeśli jest to prawdą, to Stover okaże się jednym z najbardziej elastycznych pisarzy mieszających wiele stanów w jednej serii. Jak dla mnie bomba!

Warto pamiętać, że "Akty Caine'a" to nie jest książka dla osób lubiących zapalenie światła za pomocą magii i finezyjne pojedynki szermiercze - to mnóstwo krwi, brutalności, przemocy, agresji, ale także negatywnych emocji, smutku i strat. Wszystkie te elementy wprost wyzierają z każdej części książki, nawet z drugiej części "Ostrza Tyshalle'a", mimo że są one sformułowane w zupełnie inny niż dotychczas sposób.

Druga część drugiej części (ależ poplątanie z pomieszaniem!) "Ostrza Tyshalle'a" za mną, a więc zakończyłem cały drugi tom. Udało się to po długich trudach, które jednak nie były spowodowane samą powieścią - po prostu jakoś czasu mi brakuje na czytanie i w ogóle na wszystko. Żałuję, bo jednak druga część "Ostrza Tyshalle'a" wymusza na czytelniku nieco więcej uwagi, gdyż...