Na koniec jeszcze raz przeczytałam „Historię Japonii” Tubielewicz i jakkolwiek nie śmiałabym odmówić autorce wielkiej wiedzy ani tym bardziej podważać jej autorytetu, tak wyrażenia w stylu „gromkie zwycięstwo” czy „wykończyć ród wcześniej” nadal sprawiają, że żołądek wywraca mi się na drugą stronę. Specyfika studiów zmusza mnie do czytania monografii historycznych częściej niż powieści, zatem na podstawie doświadczenia mogę powiedzieć, że książka Tubielewicz jest nudna jak falki z olejem (a przecież Hall, na którego zresztą autorka się powołuje, udowadnia, że historia Japonii może być bardzo wdzięcznym tematem). Ma też jedną zasadniczą wadę: historię nowożytną, od epoki Meji w zasadzie, traktuje tak pobieżnie, nie niezorientowany czytelnik kończy lekturę z wiedzą w sam raz trochę więcej niż licealną. Całe szczęście, że monografię tego okresu, całkiem dobrą zresztą, napisała Pałasz-Rutkowska…
Na koniec dla relaksu monografię o zabytkach Nary i Kioto (przy czym na pierwszy rzut oka widać, że cytowane fragmenty są z „Zarysu sztuki Japonii” Kotańskiego, nawet przypis niepotrzebny), taka sobie książczynka, w sam raz na jedno popołudnie, ale tak naprawdę temat jest na tyle rozległy, że upychanie ogromu informacji na marnych dwustu stronach zakrawa na barbarzyństwo.

Na koniec jeszcze raz przeczytałam „Historię Japonii” Tubielewicz i jakkolwiek nie śmiałabym odmówić autorce wielkiej wiedzy ani tym bardziej podważać jej autorytetu, tak wyrażenia w stylu „gromkie zwycięstwo” czy „wykończyć ród wcześniej” nadal sprawiają, że żołądek wywraca mi się na drugą stronę. Specyfika studiów zmusza mnie do czytania monografii historycznych częściej...