Podobno naszym życiem kieruje przeznaczenie. Podobno, ale coś w tym jest, bo gdyby nie przeznaczenie to nigdy bym tej książki nie przeczytał. Ba, nawet nie wiedziałbym o jej istnieniu. Wszystko dzięki mojej siostrze, która kiedyś wspomniała, że jej nauczyciel Historii napisał książkę. Mało tego, ona posiada jeden egzemplarz "Psalmodii", który kupiła wspólnie z koleżankami z klasy!

Zachwycony takim obrotem sprawy postanowiłem przeczytać to dzieło. Na wstępie zostałem ostrzeżony przez siostrę o tym, że jedna koleżanka "wymiękła" po 100 stronach, a druga dużo, dużo wcześniej. Odstraszyć je miały rzekome wulgaryzmy oraz... po prostu nuda. Zacząłem czytać i rzeczywiście, nie jest to łatwa książka. Trzeba niesamowitej determinacji i skupienia żeby "przetrwać". W przeciwnym razie będziesz rozkojarzony, zniechęcisz się i rzucisz ją w kąt. Miejscami tak na prawdę czytelnik nie wie o co chodzi. Fabuła może nie jest zagmatwana, ale napisana tak ciężkim językiem, że od razu na myśl przyszły mi wspomnienia katorgi nad lekturą szkolną autorstwa Henryka Sienkiewicza pt. "Krzyżacy". Oczywiście Michał Krzywicki nie napisał swojej książki archaicznym językiem, jednak motyw rycerza zakonu krzyżackiego oraz nagły przypływ niechęci zrobiło swoje. Ponadto dość często wtrącani byli bohaterowie "poboczni" jako pierwszoosobowi, co już w ogóle potrafiło zbić z tropu. Zrobiłem to samo co z ww. "Krzyżakami" - odłożyłem na półkę, z tym jednak wyjątkiem, że zamierzałem dokończyć czytanie później, dużo później...

Szczerze mówiąc moje czytanie wyglądało tak, że co parę dni, a nawet tygodni sięgałem z powrotem po "Psalmodię", czytałem jeden rozdział i dalej odkładałem, aż do pewnego momentu. Mniej więcej w połowie książki akcja zaczęła na prawdę mnie wciągać. Nie mówię, że w końcu zaczęło coś się dziać, ale z coraz większą uwagą pochłaniałem kolejne strony, aż do ostatniej. Gdyby cała książka była napisana tak jak jej druga połowa, to można by rzec, że jest na prawdę interesująca, ze strony na stronę coraz bardziej. Aż tu nagle bum(!) i koniec. Po przeczytaniu odczuwam wielki niedosyt, chciałoby się rzec do autora: "Streść pierwsze 200 stron i rozwiń historię kolejnych 200, a książka będzie na prawdę dobra!".

Na koniec dodam co nieco na temat fabuły. Głównym bohaterem jest rycerz, który w swoim życiu nagrzeszył. Przeklęty przez diabła, który w nim "mieszka" i prowadzi z nim rozmowę tudzież monolog. W nadziei na odzyskanie umarłej ukochanej wstępuje do zakonu krzyżackiego... Tyle, a resztę sobie doczytajcie sami, ponieważ uważam, że warto przeboleć pierwszą połowę książki i przeczytać ją całą. Ale uwaga! Nie pomijajcie pierwszej połowy, bo już całkiem się pogubicie i dalsze czytanie nie będzie miało sensu.

Recenzja opublikowana na moim blogu -> http://ksiaze-ksiazek.blogspot.com

Podobno naszym życiem kieruje przeznaczenie. Podobno, ale coś w tym jest, bo gdyby nie przeznaczenie to nigdy bym tej książki nie przeczytał. Ba, nawet nie wiedziałbym o jej istnieniu. Wszystko dzięki mojej siostrze, która kiedyś wspomniała, że jej nauczyciel Historii napisał książkę. Mało tego, ona posiada jeden egzemplarz "Psalmodii", który kupiła wspólnie z koleżankami z...