Z żalem muszę przyznać, że zawiodłam się na tej książce. Napis 'powieść psychologiczna' na okładce rozbudził moje nadzieje, spodziewałam się głębokiego studium psychiki perfekcjonisty, historii wzbudzającej silne emocje, historii, która skłoniłaby do zatrzymania się na chwilę i refleksji. Niestety zamiast tego E. Flock oferuje czytelnikowi nierealistyczną, naciąganą historyjkę z happy endem. Sam pomysł poruszenia takiego tematu wydaje mi się całkiem niezły, gorzej z realizacją... Czytając "Krzyk ciszy" zupełnie nie mogłam się wczuć w atmosferę dołka psychicznego głównej bohaterki, nie mogłam sobie wyobrazić, jak mocno cierpi. Autorka opisuje wewnętrzną drogę Isabel do zrozumienia siebie bardzo powierzchownie, jak gdyby była bardzo prosta - po ok miesiącu pobytu w szpitalu psychiatrycznym bohaterka nagle wszystko pojmuje i pełna sił i energii rusza zmieniać swoje życie. Przecież w takim czasie antydepresanty nawet nie zaczną działać! A te elektrowstrząsy?! Chyba tylko po to, żeby zszokować czytelnika.
Ogólnie książkę czyta się szybko i dość przyjemnie. Podział na bardzo krótkie rozdziały (przez to w sam raz do poczytania w tramwaju) i przemieszanie wydarzeń sprzed choroby i z pobytu w szpitalu daje ciekawy efekt wspominania przez bohaterkę różnych etapów życia. Czytając, rozbawiły mnie opisy wyglądu i zachowania pozostałych pacjentów. Podobała mi się też opisana struktura szpitala psychiatrycznego.
Ogólnie, można przeczytać, choć niewiele wnosi. Moje wrażenie po: trochę jak po obejrzeniu amerykańskiej komedii przy wcześniejszej ochocie na ambitne kino..

Z żalem muszę przyznać, że zawiodłam się na tej książce. Napis 'powieść psychologiczna' na okładce rozbudził moje nadzieje, spodziewałam się głębokiego studium psychiki perfekcjonisty, historii wzbudzającej silne emocje, historii, która skłoniłaby do zatrzymania się na chwilę i refleksji. Niestety zamiast tego E. Flock oferuje czytelnikowi nierealistyczną, naciąganą...