Uważam, że jest to dobra autobiograficzna książka Głowackiego. I wcale nie jest tak, że określa siebie jako osobę ponad inne, że jest lepszy, czy że uważa się za zbawiciela świata i cwaniaka bądź w czepku urodzonego. Ci, którzy go nie rozumieją bądź błędnie interpretują jego powieści i życiorys oczywiście będą tak sądzili. Można mimowolnie wyłapać linijki gdzie pisze, jakim to jest chujkiem i kobieciarzem oraz że tak pozytywnie rozanielony to on nie był w czasach swej młodości, oczywiście wszystko co dobre ludzi cieszy i potrafią się tym chełpić. Jednak w pewnym momencie poprzez wgląd potrafią obiektywnie ocenić swoje postępowanie. Poza tym nie pisał o samych wzlotach także o głębokich upadkach, które nie są przedstawiony tu w sposób tragiczny a takiej skali mogły być. Zawsze towarzyszy mu nie do odwzorowania humor także i tutaj gdzie wielką kreska podkreśla lata PRLowskie, które jak wiadomo ciekawym i łatwym okresem nie były. Ponad tego tłumu chaosu zawsze można wyciągnąć wątki i połączyć je w całość ale nigdy nie zrobi tego osoba, która podchodzi do książki z negatywny nastawieniem i się w nią nie wczuwa.

Uważam, że jest to dobra autobiograficzna książka Głowackiego. I wcale nie jest tak, że określa siebie jako osobę ponad inne, że jest lepszy, czy że uważa się za zbawiciela świata i cwaniaka bądź w czepku urodzonego. Ci, którzy go nie rozumieją bądź błędnie interpretują jego powieści i życiorys oczywiście będą tak sądzili. Można mimowolnie wyłapać linijki gdzie pisze, jakim...