Epicka opowieść o przemijaniu i, e, pustce egzystencji. Zniedołężniały Brunon dogorywa ostatnich dni w łóżku i myśli, co zrobił źle i kto był dla niego w życiu wredny, a wokół jego leża liczni krewni, powinowaci, znajomi i służący nawiązują różne piętrowe relacje, głównie miłosne. Jest to sadystycznie psychologiczne i drobiazgowo obyczajowe, a ogółem mdłe jak papka dla niemowląt (wyobraźcie sobie rozgotowaną cielęcinę z dynią i marchewką, z najmniejszą zawartością sodu, jaka jest możliwa) Brzmi jak piekielna nuda i tym właśnie jest. Nawet mimo tego, że całość kończy się pojedynkiem i powodzią (dosłownie). Przypomniało mi się, że czytałam już parę książek Iris Murdoch i zawsze zaczynało się nawet fajnie, tylko trzeba było zapamiętać dużo imion i kto dla kogo kim jest i z kim spał, a kogo naprawdę (skrycie) kocha, ale ostatnie strony to nieodmiennie "panie, idź pan z tym". Już się chyba z babeczką nie polubię. Nie jestem w stanie nawet za specjalnie pojąć, po co coś takiego pisać. Nie, żeby była to książka zła sama w sobie. Nie, jest napisana umiejętnie i z literacką pedanterią i właśnie tym gorzej. Człowiek jest skonfundowany i nie wie, czy to z nim jest coś nie tak, że kompletnie nie umie tego docenić.

Epicka opowieść o przemijaniu i, e, pustce egzystencji. Zniedołężniały Brunon dogorywa ostatnich dni w łóżku i myśli, co zrobił źle i kto był dla niego w życiu wredny, a wokół jego leża liczni krewni, powinowaci, znajomi i służący nawiązują różne piętrowe relacje, głównie miłosne. Jest to sadystycznie psychologiczne i drobiazgowo obyczajowe, a ogółem mdłe jak papka dla...