W książce znajdziemy trzy dokumenty - wspomnienia Pery Broada, Rudolfa Hössa i pamiętnik Johanna Paula Kremera. Wspomnienia Hössa, spisane w więzieniu, już wcześniej poznałam, Broad również spisał wszystko po wojnie i sam zgłosił się z tym dokumentem do oficera brytyjskiego. Ostatni z dokumentów powstał podczas wojny, a nie został spisany po niej, zapiski te nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego. Myślę, że właśnie dlatego to pamiętnik Kremera zrobił na mnie największe wrażenie, mimo że prawie wcale nie zawierał drastycznych opisów życia w obozie.
Ogarniała mnie wściekłość, kiedy, znając warunki życia więźniów, czytałam w pamiętniku Kremera takie notatki: "6 września 1942 - Dziś w niedzielę wyśmienity obiad: zupa pomidorowa, pół kury z kartoflami i czerwoną kapustą (20g tłuszczu); słodka legumina i wspaniałe lody waniliowe."
Kremer więcej uwagi poświęcał swojemu obiadowi niż udziałom w mordowaniu więźniów, niektóre z tych mordów doczekały się tylko lakonicznych notatek w jego pamiętniku:
"10 września 1942 - Rankiem byłem przy akcji specjalnej (po raz piąty)."
Dzięki przypisom dowiadujemy się, że wtedy z 1001 belgijskich więźniów do pracy skierowano tylko 21 mężczyzn i 64 kobiety, resztę zabito w komorach gazowych.

Warto zapoznać się z tymi wspomnieniami.

W książce znajdziemy trzy dokumenty - wspomnienia Pery Broada, Rudolfa Hössa i pamiętnik Johanna Paula Kremera. Wspomnienia Hössa, spisane w więzieniu, już wcześniej poznałam, Broad również spisał wszystko po wojnie i sam zgłosił się z tym dokumentem do oficera brytyjskiego. Ostatni z dokumentów powstał podczas wojny, a nie został spisany po niej, zapiski te nigdy nie miały...