Ostatnimi czasy coraz częściej natykałam się na osoby, które w rękach trzymały dzieła Nory Roberts. Pomyślałam, że cieszą się one niemałą popularnością. Nie miałam specjalnych chęci się z nimi zaznajamiać, a jednak przypadek sprawił, że tak się właśnie stało. Co się w takim razie okazało?
Spodobał mi się początek książki. Dał mi nadzieję, że jej reszta będzie równie dobra. Stało się całkiem na odwrót. Już na pierwszych stronach pojawia się tyle postaci i tyle chaotycznych zdarzeń, że jestem pełna podziwu dla tych, którzy się w tym połapią. Naprawdę - musiałam wracać po kilka razy do poprzednich stron, żeby zrozumieć, o kim w ogóle mowa. Niezbyt imponuje mi to, że autorka nie umie operować swoimi bohaterami. Poza tym cała akcja składa się z jednostronicowych sytuacji, które trudno w ogóle ze sobą połączyć. Jedynym plusem lektury jest lekki język autorki. Choć przyznam szczerze, że nawet pomimo tego, czytając "Święte grzechy" jedno słowo wpadało mi do głowy, a następne już z niej wywietrzało. W ogóle nie umiałam skupić się na tej książce i nie przykuła mojej uwagi.
Przykro mi to przyznać, ale rzadko kiedy zniechęcam się do dzieł w taki sposób, jak zrobiłam to z tym Nory Roberts. Było to moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem pewna, że więcej ich już nie będzie. Nie polecam tej książki.

Ostatnimi czasy coraz częściej natykałam się na osoby, które w rękach trzymały dzieła Nory Roberts. Pomyślałam, że cieszą się one niemałą popularnością. Nie miałam specjalnych chęci się z nimi zaznajamiać, a jednak przypadek sprawił, że tak się właśnie stało. Co się w takim razie okazało?
Spodobał mi się początek książki. Dał mi nadzieję, że jej reszta będzie równie dobra....