Znowu mamy pół książki, zamiast całej, wrrrrrrrr...
Początek czyta się nieźle, wydaje się, że tom będzie poświęconu przebywaniu Willa na pierwszej placówce.
No i tak dobrze żarło i zdechło.
Zrobiła się z tego jakaś rozwlekła cegła rozciągana sztucznie na dwa tomy (pisałem wcześniej, co o tym myślę: zwykłe oszustwo-chwyt marketingowy). Za połówkę tomu autor dostanie ode mnie w nagrodę połowę oceny, godne to i sprawiedliwe: za cały tom dostałby osiem, a otrzymuje 4 gwiazdki. Pewnie ma to gdzieś, ale tylko tyle mogę.
Pomysł, by zająć się przesądami jako tematem budując napięcie pseudomagiczne, które potem rozwiewa realna rzeczywistość, to pomysł dobry, jestem za. Byle w następnym tomie, bo w tym należało Willa obsadzić na pierwszej placówce i dać mu się wykazać rozwijając obiecującą historię ze Skandianami. A w następnym tomie spokojnie dałoby się motyw odbrązawiania magii spokojnie zmieścić. Niekonsekwentna z pomysłem na odbrązawianie magii jest przesada z tymi kamieniami: strasznie bezbronna ta biedaczka w wieży wobec hipnozy. I to antidotum w formie sugestii innego kamienia... Okropnie naciągane.
Mogę się przyczepiać do wielu rzeczy, ale tak ogólnie lubię książki o zwiadowcach i nie będę się nadmiernie znęcał. No może tylko ten epizod z kwasem do przetrawienia krat. Autor chyba spał w szkole na chemii i nie rozpuścił w kwasie nawet gwoździa, a ów mago-lekarz który wręczył Willowi kwas do przerwania krat byłby tu strasznie niekompetentnym chemikiem jak na takiego wielkiego naukowca. Jakikolwiek byłby to kwas - jeśli kraty nie miały grubości gwoździa, to ich przetrawianie trwałoby chyba tydzień i to pod warunkiem dostarczania wciąż nowych porcji kwasu i to niezbyt stężonego, bo powstająca sól żelaza musi się rozpuścić w roztworze. Jakaś mała buteleczka nie przetrawiłaby tych krat nigdy, nawet za rok. Postępowanie bohaterów w tym tomie jest jakieś dziwaczne (oddanie zbira w niewolę, paranoiczna ucieczka zbira w następnych tomie przy jakiejś idiotycznej nieporadności Skandian, trzymanie kobiety w tej wieży, zachowanie Ormana i czarnych charakterów, mętne to jakieś). I to strzelanie z łuku do Ormana podczas jego wyjazdu z zamku - dziwaczne.
Dobra, spuszczam litościwie zasłonę milczenia.

Znowu mamy pół książki, zamiast całej, wrrrrrrrr...
Początek czyta się nieźle, wydaje się, że tom będzie poświęconu przebywaniu Willa na pierwszej placówce.
No i tak dobrze żarło i zdechło.
Zrobiła się z tego jakaś rozwlekła cegła rozciągana sztucznie na dwa tomy (pisałem wcześniej, co o tym myślę: zwykłe oszustwo-chwyt marketingowy). Za połówkę tomu autor dostanie ode mnie...