Zawsze intrygowało mnie to, jak niektórzy ludzie potrafią niemal od razu po wejściu w dane środowisko wzbudzić zaufanie. Pojawiają się często znikąd, nikt o nich nic nie wie,
a z marszu stają się najbardziej pożądanymi osobami w towarzystwie. Czasem powoduje to ich wewnętrzna charyzma i przebojowość, a czasem wręcz odwrotnie – skrytość, tajemniczość i ten z lekka perwersyjny uśmieszek na twarzy. Jestem więcej niż pewna, że znacie chociaż jedną tego typu osobę.
Często okazuje się, że oprócz tajemniczej mocy przyciągania innych taki człowiek skrywa w sobie też niezwykle oryginalną osobowość. Wyróżnia się jakimś nietypowym talentem, pasją, jest specjalistą w jakiejś dziedzinie, ujmuje wrażliwością lub zaskakuje uporem w dążeniu do obranych przez siebie celów. Bywa jednak, że wszystkie te atrybuty są tylko przykrywką dla psychopatycznych zapędów…

Nikt nie spodziewał się, że Martyn jest w stanie wyrządzić komukolwiek jakąś krzywdę, a już tym bardziej, że będzie się tym faktem napawać… A jednak! Okazało się, że fascynacja chłopcem wśród szkolnej młodzieży wywiedzie kilkoro jej przedstawicieli na manowce – a miał być tylko pociągającym, tajemniczym nieznajomym, który ujmował swoją fizycznością i intrygował skrytością. Nie było dla niego specjalnym wyzwaniem, by namówić swoich znajomych rówieśników do udziału w „eksperymencie z rzeczywistością”. W murach starej, angielskiej szkoły, w pomieszczeniu zwanym Bunkrem zamknął grupkę swoich znajomych (pośród których najważniejszą postacią jest Liz), by przeprowadzić na nich doświadczenie, obiecując jednocześnie wypuścić ich za trzy dni – tyle że z obietnicami bywa różnie… Niektóre nie mają pokrycia. Pobyt nastolatków w Bunkrze znacznie się wydłuża. Zaczyna brakować jedzenia, wody, a nawet prądu. Co będzie dalej?

Czy zakończenie przybierze zaskakujący obrót? W moim odczuciu niekoniecznie, ale nie powinniście się tym sugerować podejmując decyzję przeczytam / nie przeczytam (mam dość wysokie oczekiwania wobec thrillerów i nie każdy epilog jest w stanie mnie usatysfakcjonować). Sam pomysł na fabułę też nie jest spektakularny – ileż to już razy w książkach przewijał się motyw zamknięcia w ciasnym pomieszczeniu grupy osób? Osobiście w ostatnim czasie zetknęłam się z dwoma takimi tytułami. „Instytut” Żulczyka wypada w tym porównaniu słabo, „Domofon” Miłoszewskiego rewelacyjnie (choć tu miejscem zniewolenia jest blok). Między tymi dwiema pozycjami „Bunkier” Guya Burta pod względem jakości plasuje się dokładnie po środku, bo o ile fabuła nie wzbudza zachwytu niepowtarzalnością, o tyle sama jej budowa robi wrażenie, zwłaszcza że autorem jest osiemnastoletni (wówczas) debiutant. Tworząc swoją opowieść, lawiruje między narracją pierwszo- i trzecioosobową. Raz wypowiada się Liz – w momencie, w którym przelewa na papier własny monolog zarejestrowany na taśmie (wplatając w to historię poznania się z osławionym Martynem) – a innym razem występuje jako część tej małej grupy (choć postać kluczowa).
Dobrze wypada też motyw zamknięcia w ujęciu psychologicznym – to, jak więźniowie początkowo nic nie robią sobie z sytuacji, w jakiej się znaleźli, pozostając w przekonaniu, że niebawem opuszczą ten swoisty areszt. Za chwilę jednak dopadają ich myśli o śmierci, pojawia się głód, agresja i walka o własne przetrwanie. Kuleją za to rysy osobowościowe bohaterów – w gruncie rzeczy tylko Liz i Martyn są dość charakterystycznymi postaciami – choć chłopca poznajemy tylko pośrednio, dzięki opowieściom. Reszta bohaterów wydawała mi się być nijaka, mdła.

Jak zatem ocenić tę opowieść, jeśli zalet w niej niemal tyle, co i wad? Chyba można skwitować ją mianem „przeciętna”. Jestem przekonana, że na czytelnikach, którzy mają rzadki lub sporadyczny kontakt z tego typu powieściami, zrobi dobre, jeśli nie bardzo dobre wrażenie. Dla gatunkowych tzw. starych wyjadaczy książka nie będzie rewelacją i pozostawi posmak całkiem przyzwoitego czytadła z gatunku thrillera.

Ocena: 3,5/6

***http://ksiazkowka.blogspot.com/2013/01/bunkier-guy-burt.html***

Zawsze intrygowało mnie to, jak niektórzy ludzie potrafią niemal od razu po wejściu w dane środowisko wzbudzić zaufanie. Pojawiają się często znikąd, nikt o nich nic nie wie,
a z marszu stają się najbardziej pożądanymi osobami w towarzystwie. Czasem powoduje to ich wewnętrzna charyzma i przebojowość, a czasem wręcz odwrotnie – skrytość, tajemniczość i ten z lekka...