Motyl na wietrze to smutna książka. Tak po prostu. Od początku do końca. Bardzo rzadko trafiają mi się takie lektury – jednoznaczne, bez nadziei i bez zwrotów akcji. Los głównej bohaterki jest przypieczętowany już na samym starcie, a każde kolejne zdanie przybliża czytelnika do mety, która ma pokazać, czy jej koniec był przygnębiający, bardzo przygnębiający czy może koszmarnie przygnębiający.

Okichi Saito była młoda, piękna i zakochana. Była zwykłą dziewczyną o niezwykłej urodzie. I właśnie ta uroda zniszczyła jej życie. Pewnego dnia zobaczył ją z okien swojego powozu pierwszy amerykański konsul generalny, Townsend Harris, i zapragnął mieć dla siebie. To były trudne czasy dla Japonii. Niczego nie odmawiano „cudzoziemskim diabłom”, bo chciano wynegocjować z nimi jak najlepsze warunki ważnego paktu. Japońscy dygnitarze zmusili Okichi do „zajęcia się” Harrisem i w ten sposób zniszczyli wszystkie jej marzenia i plany. Odebrali całą radość, którą niesie ze sobą życie. Przez pięć lat była konkubiną konsula. Potem, po jego powrocie do ojczyzny, jej sytuacja wcale się nie poprawiła. Wręcz przeciwnie – dla rodaków do końca swoich dni miała pozostać splamioną i nic nie wartą nierządnicą.

Ta historia jest o tyle smutna, że w dużej mierze oparta na faktach. Okichi istniała i w latach 50. XIX wieku naprawdę oddała swoje ciało, a razem z nim całe swoje życie, za ojczyznę. Te słowa to nie przesada. Przyczyniła się do wynegocjowania korzystnego paktu o przyjaźni z USA, który otworzył granice kraju. Jednak rodacy dopiero po wielu latach zrozumieli i docenili jej wielką rolę oraz poświęcenie na jakie się zdobyła. Dzisiaj uważana jest w Japonii za kogoś w rodzaju bohatera narodowego.

Powieść Rei Kimury oparta jest częściowo na faktach, a częściowo na legendzie o Okichi. Czyta się ją ciężko, ale nie z powodu trudnego lub niezrozumiałego języka czy wielu wątków. Nie, po prostu autorka o rzeczach strasznych pisze bardzo rzeczowo, a momentami wręcz kronikarsko. Nie zabiera czytelnikowi ani grama emocji. Cały ten ładunek zostawia na jego barkach. Mało tego, fabuła stworzona została w taki sposób, że czytający wie co wydarzy się za moment. Wbrew pozorom to w niczym nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej potęguje jego przygnębienie. Każde zdanie jest dla niego jak igła wbijana w ciało.

Szczerze mówiąc, zupełnie czegoś innego spodziewałam się po tej książce, kiedy wpisywałam ją na listę lektur „do przeczytania”. Oczekiwałam akcji, buntu głównej bohaterki przeciwko temu co się jej przytrafiło, podjęcia walki o siebie i o swoją miłość. Oczekiwałam powieści z prawdziwego zdarzenia. Nie twierdzę jednak, że to co otrzymałam było gorsze, tylko... inne.

Nie jest to książka typowo wakacyjna, absolutnie. Ale z całą pewnością jest to lektura wartościowa, ciekawa, taka, którą warto znać.

Motyl na wietrze to smutna książka. Tak po prostu. Od początku do końca. Bardzo rzadko trafiają mi się takie lektury – jednoznaczne, bez nadziei i bez zwrotów akcji. Los głównej bohaterki jest przypieczętowany już na samym starcie, a każde kolejne zdanie przybliża czytelnika do mety, która ma pokazać, czy jej koniec był przygnębiający, bardzo przygnębiający czy może...