Naszym główny bohaterem jest Dawid Ash, który pracuje w specjalnym Instytucie, zajmującym się wszelkimi nietypowymi zjawiskami, uznanymi często przez zwykłych ludzi za nadprzyrodzone. Sam Dawid uchodzi za mistrza udowadniania, że to jedynie wymysły. Poznajemy go, gdy wyrusza na kolejne zlecenie do pani Webb do Edbrook.

W kwestiach technicznych – prawdę mówiąc, książka nie stoi językowo na zbyt wysokim poziomie. Dalej jest już znacznie lepiej, ale na początku powtórzenia mogą razić. Ciężko powiedzieć czy zawinił trochę tłumacz (szczególnie, że mój egzemplarz jest pierwszym wydaniem), czy faktycznie szału nie ma też w oryginale, ale całościowo książkę czyta się dość łatwo. Jednak są kolejne rzeczy, za które lecą minusy. Już w pierwszym rozdziale usłyszymy nie raz, że Dawid nie pamięta szczegółów swojego koszmaru (jakby raz nie wystarczył). Również Dawid, który stronę wcześniej twierdzi, że nawet lepiej, że nie może w pociągu napić się czegoś mocniejszego, bo nie wypada, żeby klient na dzień dobry poczuł alkohol, to gdy już dociera na miejsce nagle o tym zapomina i pierwsze co zamówił w pubie to wódka (czyli stronę później). Ach, jakiś ty konsekwentny.
Już nie wspominając jak głupie jest proponowanie swojemu kierowcy wypicie drinka. Serio?
Moją uwagę zwrócił też dialog między współpracownicami Dawida – Kate i Edith. Przypomina mi to dziwną próbę przedstawienia czytelnikowi jak wygląda praca w Instytucie i co się będzie działo. Pozwolę sobie na zacytowanie (nie ma tu niczego istotnego dla fabuły, więc bez obaw):

‘’[Edith] – Właśnie się nad tym zastanawiam. W Instytucie jest zawsze pełno roboty, a właśnie zbliża się termin otwarcia Konferencji Parapsychologicznej…
- To fakt. Sam udział w dorocznej konferencji wiąże się zawsze z dużym wysiłkiem, a tym razem należymy do organizatorów.
- No właśnie. Poza tym jeszcze prowadzicie obecnie wiele badań.
- Tak się składa. Na szczęście, w większości przypadków nie potrzeba wiele czasu, aby badane zjawiska zakwalifikować do zupełnie naturalnych, pomimo iż pewne okoliczności mogłyby wskazywać, że jest inaczej.
- Masz rację, ale są też takie przypadki, które zabierają nam tygodnie, a czasami nawet miesiące wytężonej pracy.
- Prawda. Ale właśnie te przypadki cenimy sobie najbardziej – powiedziała Kate krojąc jajko.’’

Dlaczego mówią sobie rzeczy oczywiste, o których obie doskonale wiedzą? Wygląda to dziwnie. Szczególnie, że w dalszej części dialogu temat tej konferencji już nie występuje.

Jeśli chodzi o bohaterów, to o ile ciotkę Webb nawet polubiłam, to jednak pozostali domownicy na pewno nie grzeszyli odpowiedzialnością. Chyba obca jest im zasada ograniczonego zaufania do swojego psa, gdy są goście na jego terenie (szczególnie, jak się ma akurat takiego psa). Ich niedojrzałość też denerwuje – dorośli ludzie świadomi dziwnej i trudnej sytuacji, w której się znaleźli, chwilami mentalnie cofali się do poziomu śmieszków. Aż mi żal było pani Webb. Zachowanie bohaterów wydawało mi się chwilami całkiem bezsensowne. Chociaż wszystko można wybaczyć, gdy pozna się już zakończenie.

Główny bohater, chociaż mało konsekwentny w swoich postanowieniach alkoholowych, jednak nie był denerwujący. Całkiem przyjemny facet i chwilami trudno się dziwić, że jest sfrustrowany i po prostu wkurzony. Byłabym w stanie przeczytać kolejne książki z jego udziałem.

Co do fabuły: było ok. Na pierwszy rzut oka główny problem mógł wydawać się dość powszechny, ale z czasem zaczyna się bardzo interesujący obrót sprawy, który niekoniecznie jest dobry dla bohaterów i warto przebrnąć przez początek dla ostatnich rozdziałów. Chociaż chwilami czułam jakby ta ‘’intryga’’ była ciągnięta na siłę. Nie chciałam za wszelką cenę poznać prawdy – bardziej denerwująca była ta zmowa milczenia. Chociaż im dalej, tym książka lepiej się rozkręca. Rozdziały są krótkie, zachowana jest równowaga między opisami a akcją. Nie ma czegoś za dużo czy za mało. Sceny poboczne były naprawdę w porządku.

Książka, która w moim wydaniu jest króciutka (191 stron) i którą mogłabym przeczytać w jeden dzień, czytałam jednak kilka dni. Nie wiem czy to dlatego, że nie zrobiłam sobie przerwy po poprzedniej książce (którą dość mocno przeżyłam), czy dlatego, że nie mogłam kompletnie wczuć się w historię i jakoś niezbyt interesowało mnie, co będzie dalej. Ale nie zrażałabym się moją oceną. Jeśli ktoś chce poczytać jakiś krótki, całkiem przyjemny horror, to śmiało.

Naszym główny bohaterem jest Dawid Ash, który pracuje w specjalnym Instytucie, zajmującym się wszelkimi nietypowymi zjawiskami, uznanymi często przez zwykłych ludzi za nadprzyrodzone. Sam Dawid uchodzi za mistrza udowadniania, że to jedynie wymysły. Poznajemy go, gdy wyrusza na kolejne zlecenie do pani Webb do Edbrook.

W kwestiach technicznych – prawdę mówiąc, książka nie...