Cóż, Tuwim wielkim poetą był, ale każdy talent potrzebuje czasu, żeby przekuć go na złoto... Utwory, prezentowane w zbiorze "Juwenilia", to wiersze młodzieńcze, charakteryzujące się wszystkimi cechami właściwymi dla takiej nieopierzonej twórczości. Ale, trzeba przyznać, że to nie jest banalne wierszoklectwo, że w wielu utworach znać już niesamowitą zdolność poety do szafowania słowem i wrażliwość na słowo, na jego brzmienie, na rytmikę.

Sam poeta nigdy nie uznał, że publikowane w zbiorze "Juweniliów" wiersze nadają się do druku. Były to próby poetyckie, ćwiczenia młodego poety, z których żaden utwór nie znalazł się w późniejszych tomikach, wydanych przez poetę, nie ukazały się również drukiem w ówczesnej prasie. Z drugiej strony - były to poetyckie zapisy doznanych wrażeń, wzruszeń i uniesień, zapisy nie raz troszkę może i śmieszne, ale świetnie oddające ducha 17-18 letniego chłopaka, który doznawał pierwszych miłości, przeżywał rozstania, korzystał z miejskich uciech. Dużo tu więc nastrojowości w stylu Leopolda Staffa, dużo patosu, dużo sentymentalizmu i wzruszeń. Momentami chyba aż za dużo...

Ciekawy obraz poety wyłania się z tych wierszy. To jakby rozdźwięk między chłopcem, wciąż fantazjującym o rycerzach, ale i o baśniowych stworach i zwidach, a wkraczającym w dorosłość młodzieńcem, który kocha, przeżywa miłosne uniesienia, tęskni, rozpacza, który czuje w sobie energię, żeby zmieniać świat, a w chwilę później - gorycz i rozczarowanie, gdy coś mu nie wyjdzie. A równocześnie widać już i zapowiedź skamandryckiego piewcy pieśni pochwalnych ku miłości, wesołych utworów w duchu dionizyjskim i epikurejskim, chwalących pijaństwo, zabawę i zatracenie, porzucenie rozsądku, korzystanie z życia i jego uciech.

Ciekawe są te dopisane do wierszy uwagi: czasami poddające z wątpliwość zdolności poety, czasami komentujące je w zabawny, ironiczny sposób. Widać, że procesowi samokrytyki poddawał się od początku swojej twórczości - z jednej strony czując w sobie siłę i pasję pisania, tworzenia, a z drugiej - ulegając zwątpieniu w siłę swojego talentu i sens tworzenia.

Duży ukłon w stronę wydawcy za spory nakład pracy, włożony w przygotowanie tego tomu. Niemniej jednak pozostanie to lektura zdecydowanie raczej dla filologów i fanatyków twórczości Tuwima, pragnących poznać ją od przysłowiowej deski do deski, chcących prześledzić ewolucję twórczą, którą przeszedł poeta itd. Dla pozostałych - natłok utworów generalnie bardzo podobnych, utrzymanych w jednej stylistyce, może być męczący w czytaniu. Dla mnie przynajmniej tak było, po przeczytaniu kilkunastu wierszy przerywałam lekturę, bo i tak wszystkie zlewały mi się w jedną całość.

Z całym szacunkiem dla pana Tuwima - jeśli drugi potężny tom "Juweniliów" zawiera twórczość w podobnej stylistyce - to się chyba raczej nie skuszę...

Cóż, Tuwim wielkim poetą był, ale każdy talent potrzebuje czasu, żeby przekuć go na złoto... Utwory, prezentowane w zbiorze "Juwenilia", to wiersze młodzieńcze, charakteryzujące się wszystkimi cechami właściwymi dla takiej nieopierzonej twórczości. Ale, trzeba przyznać, że to nie jest banalne wierszoklectwo, że w wielu utworach znać już niesamowitą zdolność poety do...