Musiałam przeczytać drugi raz. Na wstępie zaznaczę, że mam dwa egzemplarze - drukowaną i ebooka. Wspominam o tym dlatego, że momentami porównywałam wersje i sprawdzałam, czy przypadkiem nie brakuje mi gdzieś kartek..

Uwielbiam Agathę, czasy, o których pisze, suspens, tajemnicę i to nieustanne powracanie do spraw przeszłych. Wawrzyny były ochnastą książką, jaką kupiłam i z zapałem zaczęłam czytać. Lat temu 3 lub 4. Z pierwszego czytania Wawrzynów zapamiętałam:
- wiekową i zarośniętą ścieżkę przez krzaki, na której końcu było coś starego i tajemniczego
- oranżerię pełną starych rupieci, która skrywała jakieś schowki i skrytki
- wózek z koniem (Ukochany) i konia na biegunach (Matylda), które jakoś się w tej książce mieszały i myliły
- tajemnicę w zasadzie nierozwikłaną.

Dzisiaj skończyłam czytać po raz drugi i muszę przyznać, że niestety wrażenie rozmemłania, sklecenia akcji na kolanie pozostało. Bo:
- co znaleźli w krzesłach z porcelany? to chyba nie zostało wyjaśnione poza tym, że to coś ważnego
- co się stało z Alexandrem? niby umarł na jakąś chorobę ale pojawiły się teorie, że został otruty na pikniku
- kto i dlaczego zabił w końcu pannę Jordan - córka lekarza, lekarz, kto?
- jakie znaczenie miało to, że morderca współczesny był wnukiem inspiratora do morderstw z przeszłości?
- dlaczego lekarz miałby zabijać "szpiega" - był powiązany z "wrogiem"? kto tym wrogiem wreszcie był..?

Ogólnie wszystko jest spowite tak wielką tajemnicą, że chyba nawet sam czytelnik ma się nie dowiedzieć o co chodziło. Ja w każdym razie tego nie zrozumiałam. Akcja raz się ciągnie i nie ma w ogóle sensu, raz przyspiesza (pojawienie się wnuczki mordercy i agenta-ogrodnika, rozwikłanie wątku współcześnie głównego w ciągu jednego rozdziału). Niby jest poczucie zagrożenia, z drugiej strony jakoś tak irracjonalnie Tuppence angażuje dzieci w poszukiwania chociaż wszystko miało pozostać w miarę poufne. Takich zaskakujących poczynań głównych bohaterów jest zresztą wiele. Jakieś wyjazdy do Londynu, spotkania z ważnymi osobami, które wynikają nie wiadomo skąd, i - piszę to z bólem serca bo kocham zwierzęta - denerwujący do granic możliwości wątek psa (i rozmowy o nim w najbardziej zadziwiających momentach). Ach i jeszcze dialog w przedostatnim rozdziale, który ma obnażyć czytelnikowi, że tak naprawdę Tuppence i Tommy mieli jakiś plan, który realizowali (ona leży w łóżku z raną postrzałową, Albert ją podgląda, Agent-Ogrodnik kręci się wokół itd.). Wszystko zakończone w jakimś ogromnym pośpiechu..

Podobnie jak inni mam poczucie zmarnowanego potencjału. Wykorzystanie tajemnicy sprzed kilkudziesięciu lat, szukanie świadków tamtych dni, dochodzenie do tego co się wydarzyło w czterech ścianach pod Jaskółczym Gniazdem (czy Wawrzynach?), zarośnięte ścieżki w krzakach, 60-letnie zniszczone zabawki i koń na biegunach - bardzo intrygujący materiał. Ale ostatecznie unoszący się nad tym wszystkim duch jakichś grup walczących o wpływy, które niby miały coś wspólnego z przekazywaniem planów (ale pewności nie mam) i ich niewidzialne macki w czasach współczesnych niestety mnie nie przekonały.

Może kiedyś przeczytam trzeci raz, żeby odczarować tę powieść. Może za trzecim razem coś więcej zrozumiem. Na razie mam poczucie ogromnej straty - jak ktoś kto głodny siada do pięknie podanego obiadu, a on okazuje się pozbawiony smaku.

Musiałam przeczytać drugi raz. Na wstępie zaznaczę, że mam dwa egzemplarze - drukowaną i ebooka. Wspominam o tym dlatego, że momentami porównywałam wersje i sprawdzałam, czy przypadkiem nie brakuje mi gdzieś kartek..

Uwielbiam Agathę, czasy, o których pisze, suspens, tajemnicę i to nieustanne powracanie do spraw przeszłych. Wawrzyny były ochnastą książką, jaką kupiłam i z...