Długo polowałam na tę książkę, czytałam ją przeszło tydzień czasu i wciąż mi mało. Powieść wciągnęła mnie bez reszty i choć na pierwszy rzut oka ten opasły 768 stronicowy tom może odstraszać, tak naprawdę nie wiadomo kiedy już musiałam pożegnać się z bohaterami, w których życiu towarzyszyłam z ogromną przyjemnością.
Bohaterami są młodzi ludzie, studenci prestiżowej Harvardzkiej Szkoły Medycznej. Poznajemy ich losy od dzieciństwa, wczesnej młodości, przez studia, aż po osiągnięcie wymarzonego celu, czyli zawodu lekarza. Najintensywniej towarzyszymy im od przyjęcia na uczelnię w 1958 roku, aż po rok 1978 w którym spotykamy się już z dorosłymi ludźmi mającymi za sobą bagaż różnych doświadczeń. Każdy z nich jest inny, wywodzą się z różnych środowisk, są biali z jednym wyjątkiem, i z wyjątkiem pięciu kobiet są mężczyznami. Wszystkich łączy miłość do medycyny. Razem z bohaterami będziemy przeżywać wzloty i upadki. Pierwsze zajęcia w prosektorium, trudne egzaminy, odbywane staże, aż w końcu razem z młodymi lekarzami powitamy tak długo wyczekiwanych pierwszych pacjentów. Ich losy poznajemy na tle amerykańskiej rzeczywistości. Fikcja literacka miesza się z rzeczywistością, stąd na kartach powieści pojawiają się sławne nazwiska: Martin Luther King, Kennedy...
Przez Amerykę przechodzą fale zamieszek na tle rasowym, istnieje dyskryminacja kobiet, rozwija się medycyna, przeprowadzane są pierwsze przeszczepy narządów, pojawia się nowe potrafiące przywracać do życia urządzenie elektrowstrząsowe, odkryto substancję życia-DNA, ludzkość zaczyna też sięgać po jeden z najpopularniejszych środków wszech czasów-valium. Naprawdę sporo się można dowiedzieć podczas lektury tej książki.
Erich Segal w swojej powieści porusza szereg ważnych problemów społecznych, takich jak rasizm, antysemityzm, wojna w Wietnamie, czy eutanazja. Pisze o życiu, o rzeczach, które dotykają nas wszystkich: miłości, przyjaźni, rywalizacji, poszukiwaniu swojego miejsca w świecie, i przede wszystkim o ambicjach i wytrwałym dążeniu do celu. Droga na Harvard jest trudna, okupiona ciężką pracą, niekiedy ponad siły, ale na końcu tej drogi po wypowiedzeniu przysięgi Hipokratesa i usłyszeniu od dziekana: "Jesteście teraz lekarzami. Idźcie i przynoście chlubę swemu zawodowi", przychodzi duma i uczucie spełnienia.
Siła tej wielowątkowej powieści tkwi w prostocie, ta książka to życie po prostu.

Długo polowałam na tę książkę, czytałam ją przeszło tydzień czasu i wciąż mi mało. Powieść wciągnęła mnie bez reszty i choć na pierwszy rzut oka ten opasły 768 stronicowy tom może odstraszać, tak naprawdę nie wiadomo kiedy już musiałam pożegnać się z bohaterami, w których życiu towarzyszyłam z ogromną przyjemnością.
Bohaterami są młodzi ludzie, studenci prestiżowej...