Nieco słabszy tom niż poprzedni,ale wcale nie ze względu na fabułę, bo ta jest tak samo dobra jak poprzednio, a nawet bardziej monumentalna biorąc pod uwagę z jakim zagrożeniem Odd mierzy się tym razem. Poziom humoru wciąż wybija ponad skalę, a dialogi w kościele pod koniec książki dosłownie sprawiły, że trząsłem się ze śmiechu. Na minus zaliczam pojawienie się postaci Annamarii. Ta dziewczyna jest tak irytująca, że zabija cały klimat. Jest enigmatyczna, tajemnicza, nie wzbudza zaufania czytelnika, a jej mętne, wymijające odpowiedzi drażnią bardziej niż ukłucie komara w stopę. Nie dorównuje charyzmą Stormy, której sposób wypowiedzi i formułowanie myśli były kopią Odda (widać naprawdę byli sobie przeznaczeni). Dodatkowo Odd zaczyna chwilami za dużo w myślach filozofować, a jego wewnętrzne rozumowanie przestaje przypominać rozważania 21-latka słynącego ze smażenia naleśników i hamburgerów. Bliżej mu do jakiegoś wyznawcy filozofii New Age sprzedającego kolorowe paciorki w sklepie z ezoteryką. Oby tego było mniej. Fajnie, że Odd duchowo się rozwija i dojrzewa, ale nie chciałbym by zmienił się w mruka prowadzącego wewnętrzne monologi ze swoim poważnym "ja". Abstrahując od tych "potknięć" autora, książka wciąż jest dość dobra by cieszyć się lekturą do końca.

Nieco słabszy tom niż poprzedni,ale wcale nie ze względu na fabułę, bo ta jest tak samo dobra jak poprzednio, a nawet bardziej monumentalna biorąc pod uwagę z jakim zagrożeniem Odd mierzy się tym razem. Poziom humoru wciąż wybija ponad skalę, a dialogi w kościele pod koniec książki dosłownie sprawiły, że trząsłem się ze śmiechu. Na minus zaliczam pojawienie się postaci...