Pierwsze moje wrażenie, że będzie to powieść niczym amerykańskie powieści o życiu kobiet w przysłowiowym "wielkim świecie", i tu pojawia się pierwsze sprostowanie, nie jest to powieść porównywana z amerykańską powieść. Mamy do czynienia ze współczesną Francją, pisarką jest francuska dziennikarka, także tu też byłam pełna obaw.. Początek zapowiada się jako szereg niefortunnych zdarzeń, które spotykają główną bohaterkę Marie która po nocy upojnej nocy spędzonej z Pablem w roku 88' , budzi się rankiem 2000. Nie może pojąć, że jest żoną Pabla, mają trójkę dzieci i mineło 12 lat z których nie pamięta nic. I tu zaczynają się zabawne perypetie związane z brakiem umiejętności obsługi internetu, skrzynki meilowej, u telefonu komórkowego. Do czasu, aż zaczyna zadawać pytania związane z jej życiem, ukrywając przed mężem swą rzekomą amnezję, do czasu aż orientuje się, że nie jest tą samą kobietą, nie gra każdego dnia na pianinie, nie słucha muzyki, jest kochającą i oddaną matką..A tak nie było dotychczas, daje mu do zrozumienia, że chce zapomnieć czas który ich dotknął ostatnimi czasy, jednocześnie chce znać odpowiedź jak wyglądało ich dotychczasowe życie. Odpowiedzi na te i inne pytania przynoszą jej zdawkowe sny, i wyjazd do domku w którym odnajduje zeszyt,a w nim zapiski..ze swojego życia, małżeństwa. Jest to wnikliwa analiza relacji męża i żony, istoty jaką jest rodzina w życiu. Ukazanie skrajnie złych chwil przez pryzmat zapomnienia. Zapomnienie jak się okazuje jest terapią na wszystko:)Daje do myślenia..jak można budować relacje między ludzki, także po niefortunnym początku jakże miłe zaskoczenie.

Pierwsze moje wrażenie, że będzie to powieść niczym amerykańskie powieści o życiu kobiet w przysłowiowym "wielkim świecie", i tu pojawia się pierwsze sprostowanie, nie jest to powieść porównywana z amerykańską powieść. Mamy do czynienia ze współczesną Francją, pisarką jest francuska dziennikarka, także tu też byłam pełna obaw.. Początek zapowiada się jako szereg...