"Czarownice z Salem" to była kolejna książka na mojej bardzo długiej liście tych pozycji, bez których nie mogłabym iść dalej. Nie przeczytałam jej dlatego, że to klasyk, ale w związku z tym, że dużo o niej czytałam wcześniej.
Usłyszałam, że opowiada o prawdziwych zdarzeniach, ale i jest alegorią do tego, co działo się w XX. wieku w Stanach Zjednoczonych.

To właściwie żadne odkrycie - to samo możecie przeczytać w opisie książki. Po uważnym przeczytaniu książki (a chodziło nie tylko o śledzenie akcji, a jeszcze szukanie wszelkich alegorii i metafor co do antykomunizmu, McCarthy'ego i innych podobnych detali) zauważam, czym jest według autora komunizm i kapitalizm - dwoma zjawiskami tak różnymi pod wieloma względami. Obydwa zostają zminimalizowane, wplecione w nurt książki i porównane jak dwa, równie ohydne demony.

Śledząc opinie innych, spostrzegam kolejny wniosek: to wszystko działo się naprawdę. Choć wydarzenia zostały w niewielkim stopniu uproszczone, to fakt pozostaje faktem. Czy jesteśmy w stanie wyobrazić sobie, że jakiś człowiek innego oskarża o czary na podstawie plotek i niewiarygodnych zeznań świadków? Jak można być tak ślepym, aby w obliczu oczywistej prawdy uwierzyć w kłamstwo? Podłą manipulację!

Najbardziej tragiczny los spotkał Gilesa i Proctora.

Proszę jednak zauważyć, że w dramacie mamy przykład tragizmu. Proctorowi pod koniec zostały podstawione dwie alternatywy: kłamstwo i prawda.
Ceną prawdy miała być śmierć, żałoba Elizabeth, osierocone dzieci, koniec wszystkiego. Kłamstwo niosło za sobą jedynie tymczasową ulgę - po życiu, które John by otrzymał, może nie mógłby spojrzeć sobie w twarz? Może nadszarpnięte sumienie samo zaprowadziłoby go w końcu na samobójczy stryczek? Nawet gdyby jednak dożył końca swych dni, czekałaby na niego kara boża za kłamstwo.

Proctor bardziej cenił prawdę od swego życia. Nic nie mogło go zatrzymać.

„Oddałem wam duszę, ale zostawcie mi imię!”

"Czarownice z Salem" to była kolejna książka na mojej bardzo długiej liście tych pozycji, bez których nie mogłabym iść dalej. Nie przeczytałam jej dlatego, że to klasyk, ale w związku z tym, że dużo o niej czytałam wcześniej.
Usłyszałam, że opowiada o prawdziwych zdarzeniach, ale i jest alegorią do tego, co działo się w XX. wieku w Stanach Zjednoczonych.

To właściwie żadne...