„Trzymając się za ręce, stanęli na czerwonym kamieniu. Zostawili buty pod magnolią, lecz tym razem nie było powrotu. Luce nie była przekonana, czy nurkowanie w zimnym jeziorze w dżinsach i koszulce będzie taki znów wspaniałym doświadczeniem, ale patrząc na uśmiechniętego Daniela, miała wrażenie, że wszystko, co robi, jest jedynym możliwym rozwiązaniem…”

Od dwunastu lat Luce cierpi na pewną „przypadłość”. Przypadłość, o której z przyczyn niezależnych od niej nie może mówić. Raz próbowała, ale skończyło się to dostaniem silnych leków psychotropowych. Przypadłość, o której mowa to fakt, że dziewczyna widzi cienie. Widzi cienie, też mi coś!- powiecie. Przecież każdy widzi cienie, wystarczy do tego trochę promieni słonecznych i powierzchnia, na której dany przedmiot może się odbić. Jednak cienie widziane przez Luce są inne. Dziewczyna widuje je zazwyczaj w ciemnych pomieszczeniach lub w sąsiedztwie gęstych lasów, a wraz z ich pojawianiem się towarzyszy dziewczynie dziwne uczucie. Uczucie dzięki, któremu Luce wie, że są one gdzieś w pobliżu, że się zbliżają. Nie jest to jednak wszystko co sprawia, że dziewczyna jest „dziwna”. Jakiś czas temu w trakcie imprezy wyszła nad jezioro ze swoim kolegą Trevorem. Rozmawiali, chłopak próbował ją pocałować, wszystko było w porządku aż do momentu, w którym dziewczyna wyczuła cienie. Ogarnęło ją dziwne uczucie, po którym wydarzyło się coś dziwnego, a mianowicie Trevor stanął w ogniu. Ten „wypadek” jak to później ujęto niezależnie od tego czy był winą Luce, jak mniemają policjanci, czy nie, spowodował konieczność wysłania dziewczyny do zakładu poprawczego Sword & Cross. Zakładu, w którym przebywają najbardziej niebezpieczni młodociani przestępcy. Od pierwszego dnia dziewczyna czuje, że kompletnie nie pasuje do tego miejsca. Mimo, iż poznała kilku kolegów, nie może się zaaklimatyzować. Lekcje są nudne, tyrania zbyt powszechna, koledzy niebezpieczni. Jedynym ekscytującym elementem tego miejsca zdawać by się mogło, jest Daniel, tajemniczy chłopak, który dziwnie na nią działa. W stosunku do Luce jest niejednoznaczny, w jednej chwili jest z nią blisko, w inne chce się od niej jak najbardziej oddalić. Czy dziewczyna wytrzyma w tym „więzieniu”? Jak potoczą się jej losy z Danielem? I dlaczego nie może pozbyć się wrażenia, że już go kiedyś spotkała?

W wydarzeniach zawartych w książce zaczynamy uczestniczyć wraz z pojawieniem się Lucindy (Luce) w Sword & Cross. Dowiadujemy się paru szczegółów z jej życia, dlaczego znalazła się w tym miejscu i co w ogóle myśli na temat przymusowego pobytu w tym ośrodku. Towarzyszymy jej w pierwszych dniach pobytu w zakładzie, i choć akcja książki zawiera się w nieco ponad tygodniu to zapoznajemy się z wieloma, niekoniecznie bezpiecznymi przygodami dziewczyny. Z jej coraz bardziej rozwijającą się fascynacją Danielem. Fascynacją momentami zahaczającą o prześladowanie. I w końcu z rozwijającym się między nimi dziwnego rodzaju uczuciem. Uczuciem, które nie ma prawa bytu, i które nie jest bezpieczne dla żadnej ze stron…

„Upadli” jest pierwszym tomem cyklu o tej samej nazwie. O książce słyszałam wiele dobrego, przez co postanowiłam się z nią zapoznać. Książkę czyta się szybko i przyjemnie. Postacie są dobrze wykreowane, możemy się o nich sporo dowiedzieć, a przez do jeszcze wnikliwiej utożsamić się z nimi jak i z wydarzeniami, w których biorą udział. Sięgając po książkę miałam zarys fabuły, jednak spodziewałam się typowego paranormal romance, a co za tym idzie miłości, która niepohamowanie wybucha między bohaterami, a nie tego że jedno z nich będzie uciekać od drugiego! Drugim oryginalnym aspektem, który jeszcze bardziej przemawia na plus książki jest fakt, że akcja nie rozgrywa się w szkole, gdzie bohaterowie są wyidealizowani aż do przesady. Tutaj miejscem akcji jest poprawczak, miejsce gdzie trafiają ludzie z problemami, o niepewnej przyszłości i przeszłości, a co za tym idzie o żadnym wyidealizowani nie może być mowy.

Cieszę się, że choć raz trafiłam na książkę gdzie głównym bohaterem nie jest wampir lub wilkołak. Tym razem mamy do czynienia z upadłym aniołem. Akcja książki nie jest skomplikowana, nie zmienia to jednak faktu, że pewnych kwestii bym się nie domyśliła (za to wielki plus dla autorki). Sama nie wiem kiedy skończyłam ją czytać, ledwie zaczęłam, a tu już koniec (mimo, iż tom ma niespełna 500 stron). Czas spędzony na lekturze będę miło wspominać, aż nie mogę się doczekać kiedy dostanę w swojej ręce „Udrękę”. Książka bardzo mi się podobała, choć nienależne do fanek tego gatunku, a Daniel… eh, cudo ;)

Książkę polecam w szczególności miłośnikom książek paranormal, którym powinna przypaść do gustu.

„Trzymając się za ręce, stanęli na czerwonym kamieniu. Zostawili buty pod magnolią, lecz tym razem nie było powrotu. Luce nie była przekonana, czy nurkowanie w zimnym jeziorze w dżinsach i koszulce będzie taki znów wspaniałym doświadczeniem, ale patrząc na uśmiechniętego Daniela, miała wrażenie, że wszystko, co robi, jest jedynym możliwym rozwiązaniem…”

Od dwunastu lat...