Od kiedy zapisałem się do głównej czytelni gdzie jest niemal wszystko, przyznam szczerze, zupełnie przestałem sięgać po powieści zdobyte w akcjach typu "uwolnij książkę". Niespodziewanie dla mnie biblioteka zaczęła ostatnio egzekwować kary pieniężne za przetrzymanie i skończyło się to sporym długiem. Zrażony chwilowo do tej instytucji stwierdziłem- trzeba wygrzebać coś z własnych zbiorów. Wybór padł na "Szerszenia", książkę z obdartą okładką o niejasnym opisie z tyłu. Był to zupełny strzał w ciemno. Trafiłem w dziesiątkę...

Powieść Voynich czyta się jak lekturę szkolną. Takie zdanie może wydawać się obelgą, ale tak na prawdę większość powieści omawianych na języku polskim reprezentowała wysoki poziom pisarski oraz miała olbrzymie znaczenie historyczne. To, że dzieciaki nie chcą ich czytać to już ich wina. "Szerszeń" to dzieło przybliżające nam prawdziwe wydarzenia w bardzo przystępny sposób, a przy tym nienagannie napisane. Choć bardzo stronnicze.

Sielankowy początek każe nam przypuszczać, że mamy do czynienia z opowieścią o przyjaźni, pełną ciepła, miłości i nadziei. To złudzenie już po pierwszych 50 stronach bezpowrotnie znika. W pełną ideałów młodość bohaterów wstępuje dorosłość niosąca śmierć i tragiczne wybory. Negatywne postaci są zbywane kilkoma zdaniami, zaś pozytywne grają tu pierwsze skrzypce. I po prawdzie każda z nich chce dobrze, ale sprzeczność ich interesów prowadzi do niejednej klęski. Miejscami "Szerszeń" przypomina tragedię antyczną. Na ostatnich stronach bohater niczym Antygona stawia na szalę własne życie, by udowodnić że system jest zły. Jestem zachwycony sposobem w jaki autorka plecie sieć konfliktów. Przez to co rusz musimy postawić się w sytuacji postaci i odpowiedzieć sobie "jak bym postąpił gdyby...".

Im bliżej finału tym więcej emocji. Nie ma co ukrywać, Voynich przez powieść manifestuje swoje poglądy i od razu wiem po czyjej stronie stoi racja. W jaki sposób zatryumfuje "dobro" było dla mnie już sporą niespodzianką. Finał przesiąknięty jest biblijną symboliką oraz genialnymi monologami. Niektórych może zirytować subiektywizm przekazywanych treści, ale to cecha właściwa literaturze tamtych czasów. Osobiście mi to nie przeszkadzało, bo dzięki temu żaden czytelnik nie pozostanie obojętny wobec przedstawionych wydarzeń.

Polecam "Szerszenia" każdemu. Nie wszystkim się spodoba puenta, ale trudno odmówić tej książce świetnych postaci, dialogów oraz sporej dawki wzruszeń. Muszę też pochwalić tłumaczy, którzy odwalili kawał dobrej roboty przybliżając nam tło historyczne.
Czasem warto przeczytać książkę którą się kiedyś "uwolniło".

Od kiedy zapisałem się do głównej czytelni gdzie jest niemal wszystko, przyznam szczerze, zupełnie przestałem sięgać po powieści zdobyte w akcjach typu "uwolnij książkę". Niespodziewanie dla mnie biblioteka zaczęła ostatnio egzekwować kary pieniężne za przetrzymanie i skończyło się to sporym długiem. Zrażony chwilowo do tej instytucji stwierdziłem- trzeba wygrzebać coś z...