„Kandyd” jest dla mnie swoistym polem bitwy na którym Voltaire wojuje przeciwko oświeceniowej filozofii, stylu życia i porządkom społecznym. Używając literackiej satyry atakuje ówczesne rządy, kler, inkwizycję oraz panujące uprzedzenia klasowe. „Powiastka filozoficzna” powstała w połowie XVIII w. i była obliczona na rozprawę z bolączkami swojego czasu, więc większość zawartej w niej z kwestii dzisiaj „trąca nieco myszką”, jednak główny front rozprawy, a mianowicie podważanie modnej wówczas leibnizowskiej filozofii optymizmu według której „ ludzie żyją w najlepszym z możliwych światów” , a brutalną prawdą życia codziennego nie traci nic na swojej aktualności. Autor w zwieńczeniu swego dzieła nawołuje do porzucenia spraw wielkiego świata i płonnych prób jego naprawy na rzecz budowania swojej własnej małej stabilizacji - „trzeba uprawiać nasz ogródek”. Ja osobiście odbieram to jako apel do pracy nad samym sobą i swoim najbliższym otoczeniem, dbania o swój autonomiczny świat i cieszenia się małymi rzeczami, których życie nam przecież nie skąpi.

„Kandyd” jest dla mnie swoistym polem bitwy na którym Voltaire wojuje przeciwko oświeceniowej filozofii, stylu życia i porządkom społecznym. Używając literackiej satyry atakuje ówczesne rządy, kler, inkwizycję oraz panujące uprzedzenia klasowe. „Powiastka filozoficzna” powstała w połowie XVIII w. i była obliczona na rozprawę z bolączkami swojego czasu, więc większość...