Autorki na pewno są empatyczne i sympatyczne, jednak, niestety książka zawodzi. Dużo wywiadów, de facto o bodajże pięciu różnych zakładach pracy, które w większości sobie nie poradziły z transformacją. Doceniam ogrom pracy jakie włożyły obie panie, jednakże książce zabrakło jakiejś płynności, jakiejś ciekawej, delikatnej narracji, to sprawiło że naprawdę się męczyłem po kilkudziesięciu stronach.

Autorki na pewno są empatyczne i sympatyczne, jednak, niestety książka zawodzi. Dużo wywiadów, de facto o bodajże pięciu różnych zakładach pracy, które w większości sobie nie poradziły z transformacją. Doceniam ogrom pracy jakie włożyły obie panie, jednakże książce zabrakło jakiejś płynności, jakiejś ciekawej, delikatnej narracji, to sprawiło że naprawdę się męczyłem po...

112/180/2021
Zbiór wypowiedzi pracowników Wedla, Stomilu Olsztyn, Celulozy w Świeciu i FSO w Warszawie (oraz na początek, dwie panie ze zanonimizowanego zakładu). Pracownicy ci zwykle zaczynali w latach 60-tych lub 70-tych, przetrwali (z równym skutkiem) prywatyzację, a teraz są w większości na emeryturze. Z tych opowieści obraz wyłania się dość ponury. Szczególnie ponuro przedstawia się okres transformacji… Jedyne, co z tego okresu oceniane jest pozytywnie to inwestycje (bo generalnie nasze zakłady po okresie inwestycji za Gierka mocno się zacofały) i zlikwidowanie picia w pracy. PRL wspominany jest jako bezpieczny okres, wspierający pracownika w każdym obszarze (mieszkania, wakacje dla rodzin i kolonie dla dzieci, tanie pożyczki, szklenia, awanse, podwyżki, paczki na święta),a potem przyszły drapieżne i dzikie lata 90-te. Część rozmówców w wyścigu go pracę odpadła (pomostów ki, bezrobocie, wcześniejsze emerytury) – i oni szczególnie źle oceniają ten okres. Są też tacy którzy czasie przemian się wybili – zostali członkami zarządów, dyrektorami zarządzającymi, prezesami… ich wspomnienia nie są jednoznacznie negatywne, ale emanuje z nich stres, nadgodziny, spory z nowymi, zagranicznymi właścicielami. Spojrzenie z dwóch stron jest świetne, np. zakładowe ośrodki wczasowe z punktu widzenia kadry zarządzającej były balastem (bo lepiej dofinansować wakacje niż utrzymywać budynek i personel),a z punktu widzenia robotnika – były miejscem, którego zabrakło, i teraz już się nie jeździ, bo za drogo.
Widać, że nie ma dobrej recepty na takie rewolucje, jak przejście z systemu socjalistycznego do kapitalistycznego, szczególnie w takim liberalnym rozumieniu, jak u nas się to działo. FSO padło na amen. Celuloza i Wedel dają radę, ale właściciel jest obcy i o już nie to samo (szczególnie w przypadku Wedla, w którym przez cały PRL wspominano przedwojennego właściciela Jana Wedla). Chyba najlepiej wypada Stomil, nie tylko potentat na Warmii i Mazurach, ale także potężny zakład w całej grupie Michelin.
Autorki wykonały wielką pracę badawczą. Ale najważniejsze jest to, że książka jest ciekawa!

112/180/2021
Zbiór wypowiedzi pracowników Wedla, Stomilu Olsztyn, Celulozy w Świeciu i FSO w Warszawie (oraz na początek, dwie panie ze zanonimizowanego zakładu). Pracownicy ci zwykle zaczynali w latach 60-tych lub 70-tych, przetrwali (z równym skutkiem) prywatyzację, a teraz są w większości na emeryturze. Z tych opowieści obraz wyłania się dość ponury. Szczególnie ponuro...

Ciekawa, zwłaszcza dla osoby, która nie pracowała jeszcze w tamtych latach. Dobrze się czyta, powtarzalność wątków w niektórych wywiadach, choć potwierdza, ze tak musiało być, bywało momentami nudne. Mimo wszystko warto przeczytać.

Ciekawa, zwłaszcza dla osoby, która nie pracowała jeszcze w tamtych latach. Dobrze się czyta, powtarzalność wątków w niektórych wywiadach, choć potwierdza, ze tak musiało być, bywało momentami nudne. Mimo wszystko warto przeczytać.

Niezwykła książka, fantastyczne rozmowy. Pozwala zanurzyć się w świat który minął, a jednocześnie zadać sobie pytanie, czy określenie "epoka słusznie miniona" jest dobrym określeniem.

Niezwykła książka, fantastyczne rozmowy. Pozwala zanurzyć się w świat który minął, a jednocześnie zadać sobie pytanie, czy określenie "epoka słusznie miniona" jest dobrym określeniem.

Bardzo dobry zbiór wywiadów (a w zasadzie opowieści) o czasach transformacji. Tym razem głos mają nie eksperci ze szklanego ekranu, ale zwykli ludzie, którzy transformacji doświadczali z poziomu swojego stanowiska pracy, obojętnie, czy była to taśma produkcyjna czy dyrektorskie biurko. Dużym plusem zgromadzonych wywiadów jest właśnie dobór postaci - są tu robotnice, kierowniczki, związkowcy, dyrektorzy. Są tacy, którzy PRL wspominają z rozrzewnieniem (zadziwia otoczenie socjalne ówczesnych przedsiębiorstw! Multisporty i owocowe czwartki w dzisiejszych korporacjach mogą się schować) i tacy, którzy bardzo pragnęli zmiany. Niestety, gdy owa zmiana już przyszła, rzeczywistość często rozminęła się z oczekiwaniami. Jeśli ktoś jeszcze nie czytał, to proponuję przeczytać tę książkę w pakiecie z "Prywatyzując Polskę" i "Klęską Solidarności".

Bardzo dobry zbiór wywiadów (a w zasadzie opowieści) o czasach transformacji. Tym razem głos mają nie eksperci ze szklanego ekranu, ale zwykli ludzie, którzy transformacji doświadczali z poziomu swojego stanowiska pracy, obojętnie, czy była to taśma produkcyjna czy dyrektorskie biurko. Dużym plusem zgromadzonych wywiadów jest właśnie dobór postaci - są tu robotnice,...

Cienie i blaski prywatyzacji

Świetna książka, przede wszystkim poprzez opisywane historie. Po raz kolejny okazuje się, że oddanie głosu tzw. zwykłym ludziom jest dużo ciekawsze niż żywoty celebrytów czy innych atencjuszy. Koleje losu pracowników Wedla, Stomilu czy FSO czytało się jak dobry serial: raz do śmiechu, raz przerażająco, a raz do płaczu. Kapitalna lektura!

Duży szacunek dla autorek za ogrom pracy poświęconej zebraniu wywiadów i materiałów do tej książki.

Warto polecić, w szczególności osobom zainteresowanym historią polskiego przemysłu. O takie Wydawnictwo KryPola nic nie robiłem!

Cienie i blaski prywatyzacji

Świetna książka, przede wszystkim poprzez opisywane historie. Po raz kolejny okazuje się, że oddanie głosu tzw. zwykłym ludziom jest dużo ciekawsze niż żywoty celebrytów czy innych atencjuszy. Koleje losu pracowników Wedla, Stomilu czy FSO czytało się jak dobry serial: raz do śmiechu, raz przerażająco, a raz do płaczu. Kapitalna lektura!

Duży...

Bardzo ciekawe wspomnienia pracowników... obraz transformacji z perspektywy osob, których dotknęła bezpośrednio.
Mimo objętości to dobrze się czyta wszystkie historie.

Bardzo ciekawe wspomnienia pracowników... obraz transformacji z perspektywy osob, których dotknęła bezpośrednio.
Mimo objętości to dobrze się czyta wszystkie historie.

Dorastałam w czasach transformacji ustrojowej i gospodarczej w Polsce, więc niezbyt mnie jej problemy obchodziły i dotyczyły, bo zwyczajnie byłam za młoda. Za to dobrze znam sytuację ludzi, którzy dekadę i dwie temu wkraczali w dorosłość i samodzielność, wyzwania tych czasów bardziej mnie dotknęły. Mając na uwadze to oraz znajomość historii, zadziwia mnie często nostalgia za czasami socjalizmu oraz pewnego rodzaju pobłażliwość, które towarzyszą starszemu ode mnie pokoleniu, kiedy wspominają życie w dobie PRL-u. Książka Aleksandry Leyk oraz Joanny Wawrzyniak „Cięcia. Mówiona historia transformacji” wyjaśniła genezę tego zjawiska.
Książka jest pracą socjologiczną, która ma na celu pokazać, czym była tranformacja, jakie procesy gospodarcze i społeczne zachodziły w czasie przechodzenia od gospodarki sterowanej do wolnorynkowej. Poprzez serię wywiadów z pracownikami wielkich zakładów państwowych, które w latach dziewięćdziesiątych zostały sprywatyzowane i osiągnęły sukces albo upadły, autorki zdołały pokazać, jak wielkiej zmiany doświadczyli ludzie, którzy w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych wkraczali na rynek pracy. Rozmowy przeprowadzono z przedstawicielami dyrekcji, kadry kierowniczej, ale także zwykłymi pracownikami produkcyjnymi, a ich wspomnienia, mimo tak odmiennych punktów widzenia, są zaskakująco spójne. Dominują tu dwa sposoby myślenia o transformacji – jako o bezwzględnej konieczności, za którą szły: nowoczesność, postęp, wzrost płac, rozwój zawodowy w postaci zdobywania nowych umiejętności, a z drugiej strony mamy cięcia – konieczność optymalizacji liczby ludzi zatrudnianych w przedsiębiorstwach, które niosły z sobą problemy, żal do firmy, która porzucała oddanych pracowników, niepewność jutra.
Nostalgia za czasami socjalizmu nie bierze się znikąd. Po przeczytaniu „Cięć” jestem mocno przekonana, że takie czasy już nie wrócą. Dawne fabryki spajały całe miejscowości, w których się znajdowały. Zatrudnienie znajdowało tam bardzo wielu ludzi, często małżeństwa i krewniacy, ludzie byli z sobą zżyci, wiedzieli o sobie wszystko, bo mieli czas na to, aby się socjalizować. Nie było dzisiejszego pędu po wydajność, realizowanie norm, rywalizacji o utrzymanie miejsca pracy. Praca się należała i koniec, stąd ludzie byli dla siebie życzliwsi, wspierali się wzajemnie, wspólnie świętowali i chętnie spędzali czas. Przy zakładach pracy często funkcjonowały żłobki, przedszkola, klubokawiarnie, organizowano kolonie dla dzieci, wyjazdy na grzyby, wspólne wigilie i inne spotkania. Transformacja poskutkowała rozerwaniem tych więzi społecznych. Przede wszystkim zakład pracy stał się tylko zakładem pracy, bo prowadzenie instytucji zapewniających możliwość spędzania czasu wspólnie przestało się opłacać. Ograniczano prywatne kontakty między pracownikami dbając o to, by wykonywali swoją pracę jak najwydajniej, wprowadzono kontrole, które zaowocowały „wyścigiem szczurów” i stresem. Pracownicy przestali traktować siebie jak przyjaciół, ale jak rywali.
Wiele uwagi rozmówcy poświęcali jednak postępowi, jaki zaistniał po transformacji. Zwłaszcza kadry kierownicze, przekonane o konieczności pójścia tą drogą, mówią o rozwoju i nowoczesności, jaka pojawiła się w ich fabrykach wraz z prywatyzacją. Nowe maszyny, nowe procesy, metody zarządzania przedsiębiorstwami, międzynarodowe kontakty i nowe wyzwania dla nich samych, z którymi mierzyli się z zaangażowaniem i przekonaniem, że warto.
Bardzo dobrze mi się czytało tę książkę i bardzo dużo z niej wyniosłam. Typowo socjologiczne dane, twierdzenia, wnioski, zostały tutaj wysnute z opowieści zwykłych ludzi, którzy na tle wielkiej historii borykali się z codziennością, koniecznością utrzymania rodziny, obawami o przyszłość. Interpretowali bieżące wydarzenia, by z czasem zmienić swoją opinię o nich. Czasy przed transformacją naprawdę wydają się sielskie i bardziej przyjazne niż kapitalistyczny świat bezustannej rywalizacji, stresu, rządzy sukcesu. Liczne anegdoty, spostrzeżenia, osobiste wspomnienia wzbogacają ten obraz, nadając mu barwy, smaki, siłę. Warto przeczytać.

Dorastałam w czasach transformacji ustrojowej i gospodarczej w Polsce, więc niezbyt mnie jej problemy obchodziły i dotyczyły, bo zwyczajnie byłam za młoda. Za to dobrze znam sytuację ludzi, którzy dekadę i dwie temu wkraczali w dorosłość i samodzielność, wyzwania tych czasów bardziej mnie dotknęły. Mając na uwadze to oraz znajomość historii, zadziwia mnie często nostalgia...

Dość interesujące spojrzenie na transformację okiem zarówno robotników jak i kadry zarządzającej. Jeśli ktoś chce się dowiedzieć jak wyglądała prywatyzacja w oczach zwykłych ludzi to warto po tą pozycję sięgnąć.

Dość interesujące spojrzenie na transformację okiem zarówno robotników jak i kadry zarządzającej. Jeśli ktoś chce się dowiedzieć jak wyglądała prywatyzacja w oczach zwykłych ludzi to warto po tą pozycję sięgnąć.