Wprowadzenie to wypowiedź jednej z córek głównych bohaterów, o życiu swoich rodziców, jak i o nich samych.
W przeciwieństwie do większości ocalałych Żydów, rodzice Jeanne często i ze szczegółami opowiadali o wojennej gehennie. Gdy obie z siostrą były małe, czuły nadmiar informacyjny, nie zawsze chciały słuchać. Mimo to, jak twierdzi Jeanne Beker, właśnie te wspomnienia ją ukształtowały. Rady jakie dawali jej rodzice, zahartowały wobec przeciwności.
"Niczego się nie bój i nigdy się nie poddawaj". "Przygotuj się na najgorsze, to się nie rozczarujesz".

Wspomnienia rozpoczyna Bronia Becker.
Przedstawia ona swoje dzieciństwo, dorastanie w sposób obrazowy. Z sentymentem pisze o swojej rodzinnej miejscowości, Kozowa (obecnie w Ukrainie) i o późniejszych losach, gdy wkroczyli Rosjanie wprowadzając swoje rządy. Lata szkolne we Lwowie. Powrót do rodzinnych stron, które opanowały już wojska niemieckie oraz policja ukraińska.
Wraca pamięcią do getta oraz wojennej poniewierki.
Bronia kończy swoje opowieści smutnym, ale zarazem pozytywnym akcentem.
W następnej kolejności Josef dzieli się subiektywnymi spostrzeżeniami, jak i przeżyciami.
Obie historie są przerażające i zarazem piękne.
Połączyła ich wojna, razem walczyli o przetrwanie, razem wygrali i razem szli dalej przez życie, budując je na nowo.

Jeśli miałabym się doszukać jakichś niedogodności, to jedynie mogę odnieść się do dość drobnego druku. Wiele za mną książek, ale pierwszy raz stykam się z numeracją stron, do której przydałaby się lupa ;-) są to niuanse, które da się zaakceptować. W końcu to treść książki stoi na piedestale. A treść jest poruszająca i trafiająca prosto do serca.

Wprowadzenie to wypowiedź jednej z córek głównych bohaterów, o życiu swoich rodziców, jak i o nich samych.
W przeciwieństwie do większości ocalałych Żydów, rodzice Jeanne często i ze szczegółami opowiadali o wojennej gehennie. Gdy obie z siostrą były małe, czuły nadmiar informacyjny, nie zawsze chciały słuchać. Mimo to, jak twierdzi Jeanne Beker, właśnie te wspomnienia ją...