https://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/search/label/Aleksander%20Wielki

Zaciekawiony osobą Aleksandra Wielkiego, o którym nawet największy dyletant słyszał sporo, chociażby za sprawą hollywoodzkiej ekranizacji jego życia z Colinem Farrellem w roli głównej, sięgnąłem po "Wyprawę Aleksandra Wielkiego" autorstwa Flawiusza Arriana. Stwierdziłem, że niepodobieństwem jest czytać te wszystkie popularnonaukowej opracowania na jego temat nie znając w miarę wiarygodnego przekazu źródłowego z czasów, w których pamięć o czynach wielkiego macedońskiego wodza była wciąż bardzo mocna. Flawiusz Arrian swoje dzieło napisał na podstawie notatek sekretarzy Aleksandra, a najważniejszym źródłem były zapiski Ptolemajosa (późniejszy król Egiptu Ptolemeusz I Soter przodek słynnej Kleopatry VII),Nearcha i Arystobula z Kasandrei.
Dzieło, podzielone na siedem ksiąg, stanowi zapis podbojów Aleksandra Wielkiego. Sporo informacji o kampanii przeciwko perskiemu królowi Dariuszowi, o spiskach panujących w państwie, a przede wszystkich o licznych podbojach jakich dokonał podczas swoich rządów zawarł Arrian w swojej książce, która bez zbędnych ozdobników w bardzo żywy i wartki sposób przedstawia nam wielkiego wodza wraz z jego zaletami i wadami. Zasadniczy tekst utworu poprzedzony został wstępem historycznoliterackim, dopełniają go niezbędne przypisy, które pozwalają nam lepiej zrozumieć kontekst wydarzeń opisanych w utworze. Pomimo iż dane statystyczne zawarte w "Wyprawie Aleksandra Wielkiego" dotyczące wielkość walczących wojsk są często przesadzone, że wiele z opisanych miejscowości dziś już w ogóle nie istnieje albo nigdy nie udało się ich zlokalizować, że stan dzisiejszej wiedzy skonfrontowany z dziełami starożytnych często przeczy ich ustaleniom dzieło Flawiusza Arrina jest pozycją obowiązkową zarówna dla miłośników kultury i historii antyku jak i wielbicieli wielkiego macedońskiego wodza.

https://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/search/label/Aleksander%20Wielki

Zaciekawiony osobą Aleksandra Wielkiego, o którym nawet największy dyletant słyszał sporo, chociażby za sprawą hollywoodzkiej ekranizacji jego życia z Colinem Farrellem w roli głównej, sięgnąłem po "Wyprawę Aleksandra Wielkiego" autorstwa Flawiusza Arriana. Stwierdziłem, że niepodobieństwem jest...

Książka historyczna sprzed wieków. Poza rzetelną próbą rekonstrukcji faktów w zasadzie nic więcej w niej nie ma. Nie daje też dobrego wyobrażenia skali przedsięwzięcia, jakim była próba podboju świata w wydaniu Aleksandra Macedońskiego. Niewątpliwie jest to jednak cenna pozycja, nie tylko dla fanów historii starożytnej.

Książka historyczna sprzed wieków. Poza rzetelną próbą rekonstrukcji faktów w zasadzie nic więcej w niej nie ma. Nie daje też dobrego wyobrażenia skali przedsięwzięcia, jakim była próba podboju świata w wydaniu Aleksandra Macedońskiego. Niewątpliwie jest to jednak cenna pozycja, nie tylko dla fanów historii starożytnej.

"Wyprawa Aleksandra Wielkiego" (Anabaza Aleksandra, gr. Ἀλεξάνδρου ἀνάβασις) Flawiusza Arriana to bardzo cenne źródło historyczne do badań nad wojskowością macedońską, grecką, scytyjską, hinduską i perską w IV w. p.n.e w dobie tzw. wyprawy Aleksandra Wielkiego na Persję, rozpoczętej w 334 r. p.n.e. Zostało napisane przez rzymskiego dowódcę i namiestnika Kapadocji z czasów Hadriana (greckiego pochodzenia) w II w. n.e. Jego słabością jest fakt, że jest przekazem z tzw. "drugiej ręki".
Powstało w Atenach. W zgodnej opinii historyków posiada sporą wartość, lecz jak każde trzeba poddawać krytyce wewnętrznej. Opisuje ono życie i czyny (głównie czyny wojenne) Aleksandra III Wielkiego zwanego Inviktosem (Niezwyciężonym),uważanego za największego wodza starożytności a może i wszechczasów.

W swym dziele Arrian odstępuje od rozpowszechnionego przez Klitarcha wizerunku zdobywcy Azji i sięga w swej pracy do źródłowego pamiętników Ptolemeusza i Aristobulosa – dowódców Aleksandra. Autor wyszedł z założenia, że prawdziwa wielkość nie potrzebuję upiększeń i wyolbrzymień, stąd pod uwagę bierze wszystkie rysy Aleksandra Wielkiego, także te ujemne. Zachowując względny obiektywizm (nie we wszystkim) i sięgając głęboko do źródeł, zaskarbił sobie opinię dobrego historyka. Np. Focjusz tak ocenił styl pisarski Arriana:

"Autor nie ustępuje żadnemu z tych pisarzy, którzy są najlepsi w kompozycji dzieła historycznego. Jest znakomity, jeśli chodzi o zwięzłość narracji (...). Styl ma jednolity, wybrzmiewający wielkością (...) Krótko mówiąc, jeśli ktoś dojdzie do czytania dzieł historycznych autora, zobaczy, że jest wielu pisarzy, także wśród starożytnych, którzy stoją na poziomie niższym od tego, jaki on osiągnął".

Postać króla macedońskiego Aleksandra ukazana została w tym dziele z dużym obiektywizmem nabiera cech ludzkich, niewolna od błędów i słabostek, ale pociągająca swą niezwykłą siłą charakteru, swym ustawicznym pragnieniem łamania przeszkód i trudności dla osiągnięcia swych celów, zdobycia nie tylko najwyższej sławy wojennej, ale poznania nowych krain, nowych ludów i obcych obyczajów...

PLUSY

+ Prosty i zrozumiały język
+ Znakomity przekład z języka starogreckiego na polski Heleny Gesztoft-Gasztold (jeden z lepszych a może nawet najlepszy z całej serii antycznych źródeł wydanych przez DeAgostini i Ossolineum
+ Znakomity styl autora źródła
+ Zaskakująco lekko się czyta jak na antyczne źródło
+ Arcydzieło <w czasach starożytnych, zwłaszcza rzymskich uchodziło za wybitne dzieło chociaż na nas nie robi już takiego wrażenia ;)>
+ Bezcenne źródło do badań wojskowości macedońskiej, greckiej, perskiej, hinduskiej
+ Daje bardzo dobry obraz Aleksandra jako człowieka i wodza
+ Mnóstwo informacji o stylu dowodzenia, taktyce i strategii Aleksandra Wielkiego
+ Sporo informacji o macedońskich, greckich, perskich czy hinduskich formacjach oraz oddziałach wojskowych
+ Obszerny opis wszystkich kampanii Aleksandra w czasie jego wyprawy na Persję
+ Mnóstwo informacji o dowódcach macedońskich, greckich czy perskich, ich sylwetki, postawy, dowództwo czy decyzje zostały dobrze nakreślone przez Arriana aczkolwiek z pewną dozą subiektywizmu (np. o Parmenionie, Filotasie, Klejtosie Czarny, Perdikkasie, Memnonie z Rodos, Dariuszu III Kodomanusie, Spitamenesie, Porosie etc.)

MINUSY

Widoczny, lecz nie zbyt dokuczliwy subiektywizm Arriana (jak każdy dowódca rzymski był zakochany w legendzie Aleksandra Wielkiego, uważał go za idealnego wodza)

Dla miłośników wojskowości macedońskiej i osoby Aleksandra Wielkiego praca Flawiusza Arriana stanowić będzie z pewnością łakomy kąsek. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników wojskowości antycznej i starożytności. Gorąco polecam!!! :) :) :)

"Wyprawa Aleksandra Wielkiego" (Anabaza Aleksandra, gr. Ἀλεξάνδρου ἀνάβασις) Flawiusza Arriana to bardzo cenne źródło historyczne do badań nad wojskowością macedońską, grecką, scytyjską, hinduską i perską w IV w. p.n.e w dobie tzw. wyprawy Aleksandra Wielkiego na Persję, rozpoczętej w 334 r. p.n.e. Zostało napisane przez rzymskiego dowódcę i namiestnika Kapadocji z czasów...

Bardzo długo czytałem tą książkę bo dość nietypowo (w bibliotece). Pozwoliło mi to dobrze ją przemyśleć i powiem tak, jeśli ktoś lubi starożytność, ale tę pisaną ręką człowieka z przed ponad 2 tysięcy lat to będzie mu się podobało.

Trzeba zrozumieć, że Arianin przedstawia momentami sporo naiwności, momentami myli mity z faktami, ale mnie w tej książce podobało się to jak mniej więcej współczesny pisarz widział Aleksandra Wielkiego, jak go opisywał, jakie cechy w nim dostrzegał i jak to oceniał. Wartość historyczna jest dobra bo przypisy "prostują" pewne kwestie (Arianin rzadko się mylił, ale bywało).

Mnie w tej pozycji urzekło to co lubię w pismach antycznych, powiew tamtych czasów, możliwość poznania kogoś kto żył hmm jak to brzmi ok 2 tysięcy lat temu.

Bardzo długo czytałem tą książkę bo dość nietypowo (w bibliotece). Pozwoliło mi to dobrze ją przemyśleć i powiem tak, jeśli ktoś lubi starożytność, ale tę pisaną ręką człowieka z przed ponad 2 tysięcy lat to będzie mu się podobało.

Trzeba zrozumieć, że Arianin przedstawia momentami sporo naiwności, momentami myli mity z faktami, ale mnie w tej książce podobało się to jak...

Termin "arcydzieło" bywa współcześnie rażąco nadużywany. Wydawcy spauperyzowali go, posługując się nim na określenie pozycji literackich niewartych nawet merdnięcia ogonem. Uznałem zatem, iż w poszukiwaniu wartościowych tekstów bezpieczniej będzie skierować się ku dokonaniom starożytnych, na ich wiarygodną weryfikację pozwolił bowiem czas, który upłynął od ich publikacji i który, po pierwsze, dał szansę ich oceny przedstawicielom różnych epok oraz, po drugie, był łaskaw co do jednego autorów uśmiercić, gwarantując niniejszym, iż nie mogą oni z takiej ich dzieł reklamy czerpać bezpośrednich korzyści. Dla pewności ponownie prześledziłem przywołany powyżej własny tok rozumowania i nie znajdując w nim błędu, a co najwyżej delikatne powody do dumy, przystąpiłem do lektury "Wyprawy Aleksandra Wielkiego", wydanej w serii "Arcydzieła kultury antycznej" przy współudziale Ossolineum, mającego być dodatkowym gwarantem wybitności materiału.
Stosunek mój, nie płciowy bynajmniej, wbrew temu, co zapewne co bardziej jurni spośród Was zdążyli sobie wyobrazić, do własnych i wyłożonych powyżej oczekiwań, już po skonfrontowaniu ich z rzeczywistością, muszę wyrazić, uchybiając ku własnemu ubolewaniu niepisanym zasadom dobrego smaku gramatycznego i stylistycznego, mało wymownym i niezbyt na dokładkę kulturalnym, następującym równoważnikiem zdania: Tymczasem dupa.
Za zawód swój nie winię bynajmniej autora, który wykonał kawał dobrej roboty, przebijając się przez szereg świadectw o żywocie wielkiego macedońskiego króla, świadectw nierzadko sprzecznych wewnętrznie, sprzecznych z innymi, pełnych przekłamań, nadinterpretacji i wreszcie ordynarnych zmyśleń. Arrianowi przyświecała szczytna idea wyekstrahowania z tej obfitej materii faktów i przedstawienia ich obiektywny sposób. Zamysł ten udało mu się w satysfakcjonującym stopniu zrealizować, z poprawką oczywiście na ówczesne uwarunkowania kulturowe. Na jego niekorzyść nie świadczy bynajmniej fakt, iż pracę tę wykonywał niemal pięć wieków po opisywanych w swym dziele wydarzeniach, a zasadność jego zabiegów potwierdza świadomość, że większość materiałów źródłowych, którymi posiłkował się autor, nie przetrwała do naszych czasów.
Na czym polega więc przekłamanie wydawcy? Otóż "Wyprawa" to dzieło na wskroś historyczne, oparte na prostym schemacie, w którym dominują nazwy miast, krain, ludów i osób z otoczenia Aleksandra, uzupełnione o informacje na temat technik wojennych. Natłok tego rodzaju informacji po pewnym czasie czyni czytelnika odrętwiałym, bo nie sposób ich spamiętać. Dodatkowo zarówno nazwy miast, jak i imiona odnoszą się często do zupełnie różnych bytów. W tym drugim wypadku dostajemy wprawdzie do ręki dodatkowe narzędzie identyfikacji w postaci imion ojców, ale ostrze tego narzędzia obraca się przeciw nam, powiększając jednocześnie w sposób nieunikniony zbiór imion, które trzeba zapamiętać. Tym, czego brakuje zatem dziełu Arriana, jest zupełny brak rozważań o charakterze etycznym, obyczajowym, społecznym, które z jednej strony dałyby niższym czynnościom mózgowym chwilę wytchnienia, z drugiej zaś podwoiłyby bądź nawet potroiły jego wartość, czyniąc je pełniejszym i ambitniejszym.
W sensie literackim z pewnością arcydziełem "Wyprawa" nie jest. Czy jest nim z punktu widzenia historyków, musieliby się wypowiedzieć sami historycy. Ale czytelnicy spoza ich kasty powinni chyba poszukać innych lektur, bo vita niestety brevis.

Termin "arcydzieło" bywa współcześnie rażąco nadużywany. Wydawcy spauperyzowali go, posługując się nim na określenie pozycji literackich niewartych nawet merdnięcia ogonem. Uznałem zatem, iż w poszukiwaniu wartościowych tekstów bezpieczniej będzie skierować się ku dokonaniom starożytnych, na ich wiarygodną weryfikację pozwolił bowiem czas, który upłynął od ich publikacji i...

Bardzo rzetelna książka bazująca na relacjach bezpośrednich świadków wydarzeń. Rzuca się w oczy obiektywizm autora oraz jego analiza źródeł. Pozycja obowiązkowa dla miłośników historii.

Bardzo rzetelna książka bazująca na relacjach bezpośrednich świadków wydarzeń. Rzuca się w oczy obiektywizm autora oraz jego analiza źródeł. Pozycja obowiązkowa dla miłośników historii.

Jedna z bardziej wartościowych lektur o wyprawie Aleksandra. Autor stara się być obiektywny, a ponadto korzysta z bezcennych utraconych źródeł Ptolemeusza i Aristobula.

Jedna z bardziej wartościowych lektur o wyprawie Aleksandra. Autor stara się być obiektywny, a ponadto korzysta z bezcennych utraconych źródeł Ptolemeusza i Aristobula.