Flawiusz Arrian

"Wyprawa Aleksandra Wielkiego" (Anabaza Aleksandra, gr. Ἀλεξάνδρου ἀνάβασις) Flawiusza Arriana to bardzo cenne źródło historyczne do badań nad wojskowością macedońską, grecką, scytyjską, hinduską i perską w IV w. p.n.e w dobie tzw. wyprawy Aleksandra Wielkiego na Persję, rozpoczętej w 334 r. p.n.e. Zostało napisane przez rzymskiego dowódcę i namiestnika Kapadocji z czasów Hadriana (greckiego pochodzenia) w II w. n.e. Jego słabością jest fakt, że jest przekazem z tzw. "drugiej ręki". Powstało w Atenach. W zgodnej opinii historyków posiada sporą wartość, lecz jak każde trzeba poddawać krytyce wewnętrznej. Opisuje ono życie i czyny (głównie czyny wojenne) Aleksandra III Wielkiego zwanego Inviktosem (Niezwyciężonym),uważanego za największego wodza starożytności a może i wszechczasów. W swym dziele Arrian odstępuje od rozpowszechnionego przez Klitarcha wizerunku zdobywcy Azji i sięga w swej pracy do źródłowego pamiętników Ptolemeusza i Aristobulosa – dowódców Aleksandra. Autor wyszedł z założenia, że prawdziwa wielkość nie potrzebuję upiększeń i wyolbrzymień, stąd pod uwagę bierze wszystkie rysy Aleksandra Wielkiego, także te ujemne. Zachowując względny obiektywizm (nie we wszystkim) i sięgając głęboko do źródeł, zaskarbił sobie opinię dobrego historyka. Np. Focjusz tak ocenił styl pisarski Arriana: "Autor nie ustępuje żadnemu z tych pisarzy, którzy są najlepsi w kompozycji dzieła historycznego. Jest znakomity, jeśli chodzi o zwięzłość narracji (...). Styl ma jednolity, wybrzmiewający wielkością (...) Krótko mówiąc, jeśli ktoś dojdzie do czytania dzieł historycznych autora, zobaczy, że jest wielu pisarzy, także wśród starożytnych, którzy stoją na poziomie niższym od tego, jaki on osiągnął". Postać króla macedońskiego Aleksandra ukazana została w tym dziele z dużym obiektywizmem nabiera cech ludzkich, niewolna od błędów i słabostek, ale pociągająca swą niezwykłą siłą charakteru, swym ustawicznym pragnieniem łamania przeszkód i trudności dla osiągnięcia swych celów, zdobycia nie tylko najwyższej sławy wojennej, ale poznania nowych krain, nowych ludów i obcych obyczajów... PLUSY + Prosty i zrozumiały język + Znakomity przekład z języka starogreckiego na polski Heleny Gesztoft-Gasztold (jeden z lepszych a może nawet najlepszy z całej serii antycznych źródeł wydanych przez DeAgostini i Ossolineum + Znakomity styl autora źródła + Zaskakująco lekko się czyta jak na antyczne źródło + Arcydzieło <w czasach starożytnych, zwłaszcza rzymskich uchodziło za wybitne dzieło chociaż na nas nie robi już takiego wrażenia ;)> + Bezcenne źródło do badań wojskowości macedońskiej, greckiej, perskiej, hinduskiej + Daje bardzo dobry obraz Aleksandra jako człowieka i wodza + Mnóstwo informacji o stylu dowodzenia, taktyce i strategii Aleksandra Wielkiego + Sporo informacji o macedońskich, greckich, perskich czy hinduskich formacjach oraz oddziałach wojskowych + Obszerny opis wszystkich kampanii Aleksandra w czasie jego wyprawy na Persję + Mnóstwo informacji o dowódcach macedońskich, greckich czy perskich, ich sylwetki, postawy, dowództwo czy decyzje zostały dobrze nakreślone przez Arriana aczkolwiek z pewną dozą subiektywizmu (np. o Parmenionie, Filotasie, Klejtosie Czarny, Perdikkasie, Memnonie z Rodos, Dariuszu III Kodomanusie, Spitamenesie, Porosie etc.) MINUSY Widoczny, lecz nie zbyt dokuczliwy subiektywizm Arriana (jak każdy dowódca rzymski był zakochany w legendzie Aleksandra Wielkiego, uważał go za idealnego wodza) Dla miłośników wojskowości macedońskiej i osoby Aleksandra Wielkiego praca Flawiusza Arriana stanowić będzie z pewnością łakomy kąsek. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników wojskowości antycznej i starożytności. Gorąco polecam!!! :) :) :)